سرانجام بیکاری چه می شود

^{طی چند سال گذشته بیکاری به تجربه تلخ اقتصاد ایران تبدیل شده و اشتغال نیز آرزویی است که به نظر می رسد به این زودی ها نمی توان طعم شیرین آن را چشید. هرچند شاید به گفته برخی از دست اندرکاران این صحبت یک ادعا باشد اما باید توجه داشت که این ادعا به دلیل اینکه در جامعه ملموس و قابل لمس است دیگر نیازی به اثبات ندارد. اما می توان برای اثبات این ادعا به سخنان روسای دو قوه کشور اشاره کرد روحانی رئیس جمهور بیکاری را در کشور تکان دهنده و آن را معضل بزرگ جامعه می داند و لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی نیز می گوید بیکاری و تورم درد بزرگی است و به هر خانه‌ ای سر می‌زنیم، مشاهده می‌کنیم جوانان بیکار در آن وجود دارند و این موضوع انسان را نگران می‌کند.}

جزئیات حذف یکباره 200 هزارشاغل از بازار

واحدهای خُرد و ناتوانی دولت در کمک به این بخش؛ از دلایل عمده رکود در بازار کار طی 9 سال گذشته عنوان می شود. تنها در فاصله سال 92 تا بهار امسال از تعداد شاغلان کشور 200 هزارنفر کاسته شده و بر تعداد افراد دارای اشتغال ناقص نیز 100 هزارنفر زیاد شدند.

 طبق تعریف مرکز آمار ایران افراد دارای اشتغال ناقص شامل تمام شاغلانی است که در هفته مرجع حاضر در سر کار یا غایب موقت از محل کار بوده، به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و ... کمتر از 44 ساعت در هفته کار کرده، خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته مرجع بوده اند.

5 میلیون شاغل بدون شناسنامه!

 

 نمایندگان کارگران می گویند در حال حاضر 5 میلیون نفر در کشور کمتر از حداقل دستمزد مصوب 609 هزارتومانی را دریافت می کنند و بدون هرگونه بیمه و شناسنامه کاری هستند. شاغلان پاره وقت به ویژه زنان در برخی مشاغل شیک مانند مطب پزشکان و دفاتر وکلا حقوق‌هایی بین 200 تا 400 هزارتومانی می گیرند.