طرح تحول در نظام سلامت، به عنوان برنامه اساسی دولت یازدهم به مرحله اجرا درآمده است. این برنامه حاوی دو اقدام اساسی است: اول پرداخت عمومی یارانه به میزان تقریبی 65 درصد هزینههای درمانی در بیمارستانهای دولتی، دوم افزایش تقریبی 200 درصدی تعرفه خدمات درمانی.
اساس تمرکز دولت بر امر سلامت مردم از اقدامات مثبت و اساسی دولت به شمار میرود و افزایش بودجه این بخش از الزامات اجتماعی کشور است که به همت دولت یازدهم محقق شده و امید است که توان اقتصادی کشور و درآمدهای دولت بهگونهای تقویت شود که امکان تداوم و پایداری آن میسر شود. اما به نظر میرسد این طرح دارای اشکالاتی است که به منظور تحلیل و ارایه راهکارهای اصلاحی توسط صاحبنظران، در ادامه مطرح میشوند.
اول: پرداخت عمومی یارانه
پرداخت یارانه در اقتصاد باید در حداقل ممکن و در موارد کاملا ضروری انجام شود. دولت نباید در شرایطی که افزایش نقدینگی، تورم خانمانسوز را بر تولید کشور تحمیل و تعادل تراز تجاری را مختل میکند، با دست و دلبازی انواع یارانه را بین مردم توزیع کند و تورم را افزایش دهد تا هزینه آن را جامعه و جوانهای بیکار کشور پرداخت کنند.
دولت باید کسب درآمدهای غیرتورمی، حداقلسازی هزینههای جاری وحداکثرسازی هزینههای عمرانی را در دستور کار خود داشته باشد.
توزیع یارانه عمومی چه به صورت نقدی و چه به صورت کمک هزینه درمان، سیاستی خطاست. یارانه باید برای حمایت از افراد ناتوان جامعه اختصاص یابد. افراد توانمند نیازی به بخشش دولت ندارند. آنها خواستار اشتغال و درآمد آبرومندانه هستند تا انواع هزینههای خود، از جمله هزینه درمانی را به صورت مستقیم و یا از طریق بیمه با عزت پرداخت کنند.