اعتصاب کارگران شیکاگو

اول ماه مه به‌عنوان روز جهانی کارگر نامیده شده است. کارگران یک‌هزار و دویست کارخانه و کارگاه شیکاگو در چهارم ماه مه سال 1888 دست به اعتصاب زدند که این عمل آنها با واکنش خشونت آمیز پلیس رو به رو شد. کارگران اعتصابی خواستار تعدیل شرایط کار و کاهش ساعات کار از 10 ساعت به 8 ساعت بودند. در آن زمان شهر شیکاگو مرکز خطوط راه آهن و ارتباط بین شرق و غرب آمریکا بود و از نظر اقتصادی و تجاری یک مرکز تجاری مهم در آمریکا محسوب می‌شد. در سال 1871 آتش‌سوزی مهیبی قسمت‌هایی از شهر را ویران کرد و از بین برد؛ اما حیات اقتصادی و اجتماعی دوباره به این شهر بازگشت و به سرعت رشد کرد. 

نام شیکاگو را فرانسوی‌های استعمارگر در قرن شانزدهم بر این شهر نهاده‌اند. این نام از زبان بومیان آمریکایی و لفظ شیکاکوا اخذ شده است. واژه شیکاکوا (shikaakwa) به معنی پیاز کوهی است. قلمرو شیکاگو قرن‌ها محل نزاع بومیان و مهاجران بوده تا اینکه در اوت سال 1833 شهر شیکاگو با جمعیتی حدود 200 نفر بنا نهاده شد. جمعیت این شهر به سرعت افزایش یافت و در سال 1835 به 4 هزار نفر رسید. این شهر طی یک دهه بعد از نظر تجاری و فضای کارگری رشد کرد. نخستین نهاد مدرن تجاری آمریکا نیز در همین شهر در سال 1848 و با عنوان «اداره تجارت شیکاگو» بنیان گذاشته شد. فضای خاص کارگری این شهر رفته‌رفته به تکوین مطالبات صنفی نیز دامن زد که اعتصاب بزرگ ماه مه سال 1888 از آن جمله است.