بازیکن دو متر و شانزده سانتی متری بسکتبال که فعال اقتصادی شد
بازیکن دو متر و شانزده سانتی متری لیگ ملی بسکتبال ایالات متحده اعتقاد که در حال حاضر یک فعال اقتصادی است، دوست دارد خودش را استاد لذت بردن از بیزنس بداند.
شکیل اونیل (شَگ) بازیکن دو متر و شانزده سانتی متری لیگ ملی بسکتبال ایالات متحده فقط یک بازیکن موفق نیست، او یک فعال اقتصادی و بازیگر تجاری موفق هم هست.
او به دعوت مرکز رهبران اقتصادی موفق دانشگاه جورج تاون در مدرسه بازرگانی مک دانای این دانشگاه در جمع دانشجویان حاضر شد و به سوالات دانشجویان پاسخ داد.
شَگ، موفقیت تو در دنیای بازرگانی بعد از روزهای بازیکنی هم ادامه داشته و سرمایه گذاریهای خوبی کرده ای، بیشتر به دنبال چه فرصتهایی هستی؟
من دوست دارم خودم را استاد لذت بردن از بیزنس بدانم. علاقه ندارم در سرمایه گذاریها و قراردادها ، اول راجع به پول حرف بزنم. بلکه دوست دارم ببینم آیا می توانم با محصول ارتباط برقرار می کنم یا نه. من با محصولاتی کار می کنم که به آنها ایمان دارم. مثلا وقتی ورزشکارها مطرح می شوند شرکتWheaties با آنها تماس می گیرد که خوراک صبحانه تهیه می کند. ولی بچه های آفریقایی تبار هیچوقت محصولات این شرکت را مصرف نمی کنند، در نتیجه من از روز اول به مدیر برنامه هایم گفتم که با این شرکت کار نمی کنم. وقتی Fruity Pebbles زنگ زد به آنها گفتم آره حالا قرار است روی طرح 32 میلیون جعبه محصولات این شرکت ظاهر شوم.
در فعالیتهای خیریه و نوع دوستانه زیادی فعال هستی، اولویت هایت در این فعالیتها چه هستند؟
اینجور جاها من همیشه این خاطره را از پدرم، که یک استوار نیروی زمینی بود، تعریف می کنم. روزی با هم رفتیم و چهار چیزبرگر خریدیم،هنگام برگشتن مردی را دیدیم که یک تکه مقوا دستش بود "برای یک وعده غذا حاضرم کار کنم". پدرم هر چهار ساندویچ را به او داد. وقتی به او گفتم "شام من بود" گفت:پسرجان، هر وقت تونستی به کسی کمک کنی اینکار را بکن. برای همین هم خیلی از اوقات با شرکتها به این شرط قرارداد می بندم که که به ازای آن قرارداد به سازمانهایی که عضوشان هستم مثل باشگاههای نوجوانان کمک کنند. اینجوری یک برند ساخته می شود.
به نظرت مهمترین دستاوردهایت چیست؟
دریافت مدرک دکترای افتخاری از دانشگاه باری در سال 2012. وقتی مدیر مدرسه پسرم زنگ زد و به من گفت "دکتر" خیلی برام مهمتر بود تا اینکه فقط شَگ باشم. من سال سوم دانشگاه ایالتی لوییزیانا را ترک کردم تا وارد دنیای ورزش حرفه ای بشوم. مادرم هر روز زنگ می زد تا بگوید "ولی تو به من قول دادی که فارغ التحصیل بشوی" من برگشتم و لیسانسم را گرفتم. بعد با مدیرم به جلسات با شرکتها می رفتیم، ولی کسی من رو جدی نمی گرفت و فقط با مدیرم صحبت می کردم. به همین دلیل من به دانشگاه برگشتم که از دانشگاه فونیکس MBA بگیرم، تا آنها بدانند که زبانشان را می فهمم. من مدرکم رو آنلاین نگرفتم، بلکه هر روز سرکلاس رفتم.
سرمایه گذاریهای موفقی در فن آوری و شرکتهایی مثل گوگل داشته ای، این روزها به سرمایه گذاری در چه صنعتی فکر می کنی؟
خب! نمی توانم این را به شما بگویم. ولی من از اینکه در سرمایه گذاری تلاش بسیار کنم، لذت می برم. می دانید زندگی حرفه ای من را تبدیل به یک آدم خیلی درس خوان کرد. وقتی که دانشگاهها بورس ورزشی رو مشروط به داشتن نمره های کافی کرده بودند، این نگرش به من درس می داد.آنجا بود که فهمیدم بچه درس خوانها می توانند آدمهای جالبی باشند و کارهاشان ارزش سرمایه گذاری دارد. برای همین وقتی توییتر بوجود آمد، یکی از اولین کسانی بودم که ارزش این شرکت را تشخیص دادم. اولین توییت من این بود "اولین دو نفری که جواب بدهد، به او دو بلیط برای بازی امشب می دهم" بعد تایمر رو زدم. هشت دقیقه گذشت، دو نفر جواب دادند و هی می پرسیدند که ما اولین نفرها هستیم. اونجا بود که فهمیدم توئیتر قوی خواهد شد و سرمایه گذاری کردم.
