شاهرخ ظهیری، پدر صنایع غذایی ایران
همیشه تصور می‌کنم سرمایه گذار‌ها بنا بر شناخت و تشخیصشان از جامعه هدفگذاری می‌کنند، سرمایه‌شان را در راستای آن اهداف بکار می‌گیرند و به اشتغال و صنعت در اقتصاد کمک می‌کنند. اگر چند نفر در کشور پورشه خریدند و با ماشینهای لوکس در خیابان‌های شهر گشت زدند، این به معنی تغییر مسیر سرمایه داری نیست.
البته از نظر من سرمایه گذاری و سرمایه داری دو بحث متفاوت است. سرمایه دار کسی است که پول دارد، پولش را در بانک می‌گذارد و بهره‌اش را می‌گیرد و با آن زندگی می‌کند. سرمایه گذار کسی است که سرمایه‌اش را وارد خط تولید می‌کند، با ایجاد فرصت‌های شغلی، بیکاری را کاهش می‌دهد و اقتصاد کشور را به چرخش در می‌آورد. در واقع سرمایه گذاری برای اقتصاد یک کشور ارزش است.
اینکه چرا الان در کشور ما، افراد وارد سرمایه گذاری نشده و سرمایه دار می‌مانند دلایلی دارد که از جمله آن، عدم حمایت از تولید است. سرمایهگذار، سرمایه‌اش را جایی می‌گذارد که بتواند از آن استفاده کند، اگر تشکیلات اقتصادی و قوانین کشور طوری بود که از تولید حمایت می‌کرد، سرمایه زیادی وارد این بخش می‌شد.
ببینید اگر امروز بخواهید یک واحد تولیدی راه اندازی کنید، چندین و چند نهاد دولتی بر کار شما نظارت دارد. این نهاد‌ها وارد فرایند بررسی می‌شوند، تا بررسی‌هایشان را انجام دهند و مجوز‌هایشان را صادر کنند، سرمایه گذار عاجز شده و سرمایه‌اش را برمی دارد و می‌رود.
دولت باید امنیت را برای سرمایه گذاری ایجاد کند تا مردم سرمایه‌شان را وارد چرخه تولید کنند.
