«ایران کشوری نفتی نیست». این را دکتر بهروز عبدالوند، استاد دانشگاه برلین که برای مدتی کوتاه به ایران آمده است، میگوید...
هماهنگکننده مرکز تحقیقات حوزه خزر در برلین معتقد است که خلاف تصورات، ایران باتوجه به اینکه وابستگی کمتری نسبت به عربستان به نفت دارد از مصونیت بیشتری در این زمینه برخوردار است. دکتر عبدالوند از «تغییر استراتژی» بازار میگوید. او معتقد است روزهایی که اوپک تنظیمکننده قیمت در بازار بود دیگر گذشته است و اکنون در تئوری نئولیبرالیسم این مصرفکننده و بازارها هستند که قیمت را تعیین میکنند. او از تصمیم اوپک مبنی بر عدم کاهش سقف تولید دفاع کرده و اعتقاد دارد: « اگر اوپک حتی 200هزار بشکه تولید خود را کاهش میداد، روسیه بلافاصله تولید خود را افزایش میداد». استاد دانشگاه برلین میگوید قیمت نفت «10ماه» بعد افزایش پیدا میکند و نقطهیی که کاهش قیمتها در آن بهطور قطع متوقف خواهند شد «37» دلار است. نقطهیی که دکتر عبدالوند آن را «نقطه درد» مینامد. وی همچنین در پاسخ به سوالی در این باره که آیا کاهش قیمت نفت میتواند زمینهساز توسعه انرژی تجدیدپذیر در خاورمیانه شود، میگوید: «این اتفاق عاقلانه نخواهد بود.» بهروز عبدالوند، استاد دانشگاه برلین معتقد است که امروز دیگر عرضه و تقاضا نیستند که وضعیت و نوسانات بازار نفت را کنترل میکنند. او از رابطه میان «دلار» و نفت همچنین «طلا» و نفت سخن میگوید. عبدالوند میگوید: «برای مثال قیمت نفت تا سال 2006 همواره درحال افزایش بوده درحالی که ذخایر استراتژیک نیز افزایش پیدا میکردند. بهطور کلی تناسب بین تولید و مصرف و ذخایر روی زمین وجود دارد و افزایش تولید و مصرف همزمان رشد داشته است.» در نتیجه باید افت کنونی قیمت نفت را درکنار افت قیمت طلا و مواد غذایی دید.