The Injuries of Class

^{We live in a complex, divided society. We are divided by wealth, income, education, housing, race, gender, ethnicity, religion, and sexual orientation. These divisions are much discussed; in the last two years, there have been entire series in our major newspapers devoted to the growing income divide. The wealth-flaunting of today’s rich was even the subject of a recent Sunday New York Times Magazinearticle (“City Life in the New Gilded Age,” October 14, 2007).}

^{What is seldom talked or written about is to me our most fundamental division, one at the center of our economic system, namely the division of our society into a very large class of working men, women, and children, the working class; and a much smaller class of owners that employs the former, the capitalist class. These two great classes make the world go round, so to speak.}

^{Workers and owners are fundamentally connected and antagonistic along a number of dimensions:}

• ^{It is through the labor of the working class that the goods and services necessary for our survival are produced.}
• ^{It is through the ownership of society’s productive wealth (land, machines, factories, etc.) that the owning class is able to compel that this labor be done. Workers must sell their capacity to work in order to gain access to this productive wealth, since no one can live without such access.}
• ^{In terms of society’s “reproduction” the relationship between labor and capital is essential. So much of what we do presupposes the successful sale of labor power. Without the money from such a sale, nothing appears to exist.}
• ^{The essence of production in capitalism is the ceaseless accumulation of capital, the making of profits and the use of such profits to increase the capital at the owners’ disposal. Competition among capitals both drives accumulation and is driven by it, in a relentless dance.}
• ^{But to accumulate capital, employers must make sure that workers cannot claim possession of all they produce. This means that employers must strive for maximum control of the entire apparatus of production and any and all social forces and institutions that might interfere with this control (for example, the state, schools, and media). At all costs, workers must be prevented from getting the idea that they have rights to the output they produce.}

^{This organization of capital and labor in our society has negative effects on working people. I want to talk about some of these negative effects. However, before I do, I would like to point out that the whole process of accumulation, beginning with the extraction of a surplus from the labor of the workers, is, especially in the United States, hidden from view, so that workers do not know or are confused about what is happening to them. This is the result in part of the public school system and the tireless promotion of individualism and nationalism at its core.}

^{As Peter McLaren and Ramin Farahmandpur explain:}

^{Today urban schools are adroitly organized around the same principles as factory production lines. According to [Jonathan] Kozol “rising test scores,” “social promotion,” “outcome-based objectives,” “time management,” “success for all,” “authentic writing,” “accountable talk,” “active listening,” and “zero noise” constitute part of the dominant discourse in public schools. Most urban public schools have adopted business and market “work related themes” and managerial concepts that have become part of the vocabulary used in classroom lessons and instruction. In the “market-driven classrooms,” students “negotiate,” “sign contracts,” and take “ownership” of their own learning. In many classrooms, students can volunteer as the “pencil manager,” “soap manager,” “door manager,” “line manager,” “time manager,” and “coat room manager.” In some fourth-grade classrooms, teachers record student assignments and homework using “earning charts”….[Jonathan] Kozol writes that in the market-driven model of public education, teachers are viewed as “floor managers” in public schools, “whose job it is to pump some ‘added-value’ into undervalued children.” (“The Pedagogy of Oppression,” Monthly Review, July–August, 2006)}

^{Racism/sexism, imperialism, media propaganda, and repression further distort the social matrix and hide its class basis:}

• ^{Endless war magnifies and deepens nationalism and promotes both racism and male chauvinism. Wars send workers back to society badly damaged in mind and body.}
• ^{Imperialism does the same thing as war and is, of course, the root cause of it.}
• ^{Constant Orwellian propaganda by the media, think tanks, politicians, and business leaders denies the class polarization of capitalist society. An important element of this misinformation campaign is the mythology surrounding the “free market” economy.}
• ^{As in the earliest stages of capitalism, naked violence ultimately serves to suppress class consciousness and sow seeds of doubt among workers who might otherwise be inclined to mutiny against the system.}

^{Unveiling the Injuries of Class}

^{Against this background, let me now talk about the “injuries of class.” Consider first unemployment. The separation of workers from productive wealth creates the possibility that workers will be unemployed, that is, unable to find a buyer for their labor power. In addition, we know from studying the history of capitalist economies that it is not uncommon for them periodically to sink into recession or depression. Such crises are part of the nature of the system. In such circumstances, unemployment rises dramatically. Furthermore, capital is always searching the heavens for sunny skies (higher profits), and if it finds them somewhere other than where it is currently situated, it shuts down one operation and opens another. Plant contractions and closings will therefore be regular occurrences.}

^{What these things mean for working people is a pervasive sense of insecurity and fear that even what seems to be the most stable employment will “melt into air.” Fear and insecurity not uncommonly produce two responses: a kind of joyless penury or a present-orientation that often takes the self-destructive forms of debt, drinking, and the like. In a recent essay, referring to the workers in the mining town in which I was born, I wrote:}

^{Mining towns in the United States were typically owned by the mining companies, and the companies exerted a near totalitarian control over the residents. They owned the houses, the only store (the infamous “company store”), all utilities, the schools, the library, everything. They had their own private police (the Coal and Iron Police in Pennsylvania) sanctioned by state law. The climate in such a town is one of perpetual insecurity and fear, emotions compounded by the danger of the work in the mines….It is difficult to overstate the power of fear and poverty in shaping how working men and women think and act. Fear of losing a job. Fear of not finding a job. Fear of being late with bill payments. Fear of the boss’s wrath. Fear your house might burn down. Fear your kids will get hurt. I inherited these emotions. (“Class: A Personal Story,” Monthly Review, July-August 2006)}

^{Should a person face an extended bout of unemployment or a plant closing, the potential injuries of class are many, as has been amply demonstrated: suicide, homicide, heart attack, hypertension, cirrhosis of the liver, arrest, imprisonment, mental illness.}

^{The members of the owning class are almost always better situated to withstand the storms of economic crisis or even unemployment, so these are injuries that the system does not inflict on them. Recently Michael Gates Gill, a wealthy former advertising executive who lost his job, was featured in the New York Times in connection with his book, How Starbucks Saved My Life: A Son of Privilege Learns to Live Like Everyone Else. Gill gets a job in a Starbucks, and in it he learns about ordinary people. By most accounts the book is not very good. But the author had connections, and not only managed to get it published by a trade press (Gotham/Penguin) but reviewed in our premier newspaper. The chances of this happening to “everyone else” is as close to zero as you can get. The stories of job losses are written in the litany of woes that are an everyday reality for most people; such stories are anything but exotic and receive almost no public attention.}

^{Unemployment in our society is a constant threat to the employed and a torment to those who lose their jobs as many do periodically. To be unemployed is almost to drop out of society; since to have no relation to the market is not to exist.}

^{I add here that those who do unpaid labor, especially homemakers, must certainly experience something akin to that of the unemployed. Their work is so devalued that an estimate of its value is not included in the Gross Domestic Product. The unpaid labor of poor single women with children is considered so worthless that they have been forced to give it up and seek wage labor, often taking care of the children of others while their own kids are attended haphazardly or not at all.}

^{Workers comprise the subordinate class. They are normally in the position of having to react to decisions made by others. They are dependent upon employers, and they are at the same time apprehensive of them, since employers hold the power to deny to workers the life-sustaining connection to the means of production. Exploitation, dependence, and insecurity—in a system where workers are bombarded with the message that they and they alone make the decisions that determine their circumstances—make for a toxic brew, which when drunk often enough, creates a personality lacking in self-confidence, afraid to take chances, easily manipulated and shamed (of course, on the bright side, these injuries have given rise to a massive “self-help” industry).}

^{The very subordination of workers, combined with the market mechanism that ratifies and reinforces it, means that capitalist societies will display ineradicable inequalities in variables of great importance: wealth, income, schooling, health care, housing, child care, and so forth. What is more, the market will, absent powerful countervailing forces, not only reproduce inequalities but deepen them, as we have seen so clearly in the United States over the past thirty years. This inequality itself generates its own class injuries. In my book, Naming the System, I cite research comparing the impact of inequality across the United States. It was discovered that, all else being equal, the greater the inequality of income within a state (as measured by the share of income going to the poorest 50 percent of households in each state), the higher the mortality rate. It appears that the psychological damage done to poor people as they contemplate the gap between themselves and those at the top of the income distribution has an independent effect on a wide variety of individual and social health outcomes. Everything we know about the correlation between health and other social indicators and income (a decent though not perfect proxy for class) tells us that working people will suffer in every way.}

^{You may have heard it said that the only thing worse than having a job is not having one. This is true, but what does it say about work? Work in capitalism is a traumatic affair. We all have the capacity to conceptualize what we do before we do it. This capability, when applied to work, has allowed human beings to transform the world around them in profound ways: to invent tools and machines and to socially divide our labor so that the riches of the earth can be unlocked and a cornucopia of output produced. As we have done these things, we have also transformed ourselves, becoming ever more conscious of causes and effects and better able to understand the world. Put another way, our capacity to think and to do makes us human. It is integral to our being.}

^{In capitalism, however, this human mastery of the physical world is reserved for only a few. The capacity to think and to do implies control, and control by workers cannot be contemplated by capitalists. In fact, the essence of management in capitalism is the monopolization of control by the owners, control especially of the labor process—the work—and its denial to the workers.}

^{We don’t have time today to discuss all the various control tactics used by employers: the herding of workers into factories, the detailed division of labor, mechanization, Taylorism, personnel management, lean production—all of which deny workers their humanity, their capacity to conceptualize and carry out their plans, to actually “own” what they make. However, let us look at a sampling of jobs in modern America:}

^{Auto workers: There are about 1.1 million auto workers. Not only are they facing rapidly rising insecurity, they are also confronted every day with a work regimen so Taylorized that they must work fifty-seven of every sixty seconds. What must this be like? What does it do to mind and body? In this connection, it is instructive to read Ben Hamper’s Rivethead (1992), a startling account of working in auto plants. Hamper worked in an old plant, where the norm was about forty-five seconds of work each minute. He eventually got a job in a new, “lean production” facility. He called it a “gulag.” In her book, On the Line at Subaru-Isuzu (1995), sociologist Laurie Graham tells us about her work routine in one of these gulags. Below, I have skipped a lot of the steps, because I just want to give readers a sense of the work. Remember as you read it that the line is relentlessly moving while she is working:}

    ^{1.  Go to the car and take the token card off a wire on the front of the car.
    2.  Pick up the 2 VIN (vehicle identification number) plates from the embosser and check the plates to see that they have the same number.
    3.  Insert the token card into the token card reader.
    4.  While waiting for the computer output, break down the key kit for the car by pulling the 3 lock cylinders and the lock code from the bag.
    5.  Copy the vehicle control number and color number onto the appearance check sheet….
    8.  Lift the hood and put the hood jig in place so it will hold the hood open while installing the hood stay….
    22.     Rivet the large VIN plate to the left-hand center pillar.
    23.     Begin with step one on the next car.}

^{This work is so intense that it is not possible to steal a break much less learn your workmate’s job so that you can double-up, then rest while she does both jobs. Within six months of the plant’s start-up, a majority of the workers had to wear wrist splints for incipient carpal tunnel. Necks and backs ache from bodies being twisted into unnatural positions for eight hours a day. Supervisors recommend exercises and suggest that workers who cannot deal with the pain are sissies.}

^{What is true for auto workers is true for all who do this type of labor—whether it be in beef processing plants or on chicken disassembly lines where workers labor with slippery blood and gore on the floor and on their bodies. And where cuts lead to infections and disease.}

^{Clerks: There are about 15 million clerks in the United States. Many years ago I was on a television show with former secretary of labor Robert Reich. In response to my claim that a lot of the jobs being created were not all that desirable, he said that there were a lot of good jobs available, ones in which workers had a real say about their jobs (no doubt referring to the “quality circles” so popular then). One such job was that of “clerk.” I blurted out in a loud and incredulous voice, CLERKS! I suggested that perhaps Mr. Reich had never noticed the splints on the wrists of many clerks, signs of epidemic carpal tunnel syndrome. Since that time, I have actually worked as a clerk, at the Lake Hotel in Yellowstone National Park. I describe the experience and what I learned in my book Cheap Motels and Hot Plate: An Economist’s Travelogue. Clerks work long hours; they are on their feet all day; they take regular abuse from customers; they are exposed in full view of supervisors with no place to hide; they are accorded no respect (think about customers on cell phones in grocery lines); their pay is low; their benefits negligible. After a hard day at the front desk, I only wanted a few drinks and a warm bed. The stress level was extraordinary.}

^{Restaurant Workers: There are 11 million of these, growing in number every year. Next to personal care and service workers, those who prepare and serve our food are most likely to experience a “major depressive episode.” Restaurant workers in Manhattan’s Chinatown log as many as one hundred hours a week, for less than minimum wage. The pace of the work, the pressure of it are unbelievable. Check out the arms and legs of a kitchen worker. They are full of cuts and burns. Substance abuse is widespread.}

^{Secretaries, Administrative Assistants, and Office Support: These  workers are 23 million strong. They are poorly paid, many in sick buildings, stuck in badly designed chairs, staring at computer screens for hours, taking orders all day long (usually women from men), and often heavily Taylorized. These workers, whose working conditions are satirized so skillfully on the television series The Office, have to contend with daily degradations, including all too prevalent sexual harassment. Here is what my sister said about her work:}

^{I, too, share some of your fears and anxieties. As one of the administrative assistants you talk about, I can relate to the long days of sitting at the typewriter (in years past) and now at the computer. I am sure that is the cause of my neck and shoulder pain and the many headaches from which I suffer. Although I basically like my job and the people with whom I work, after thirty years I am anxious to move on to something else. I look forward to retirement in about three to four years, moving to the city, maybe working part-time, and finding meaningful things in which to participate.}

^{Security workers: Three million men and women watch over others in prisons, malls, gated communities, in occupied Iraq, and on our city streets. This is a type of work guaranteed to be stressful and to generate not only an extremely jaundiced and pejorative view of the rest of society but also an extreme, macho personality, prone to violence.}

^{Custodial workers: There are 4 million building and grounds workers, many of them immigrants, keeping our buildings clean and the grounds swept and manicured. Often they are hired by contractors who are themselves employed by the buildings’ owners. It has taken monumental efforts by the SEIU to organize some of these exploited workers, who must often labor in close proximity to dangerous cleaning fluids, solvents, and chemical fertilizers.}

^{Medical workers: There are more than 13 million people laboring in our hospitals, surgicare centers, and nursing homes, as well as in individual residences. With the exception of those at the top, including health care administrators and most of the physicians, health care is a minefield of poor working conditions. Even nursing has been degraded and deskilled so much that the nursing shortage could be nearly filled simply by the return of disaffected nurses to their profession. At the request of the California Nurses Association, I spoke this summer to nurses in four Texas cities. I heard many tales of woe: sixteen hour days, two weeks straight of twelve-hour days, insane patient loads, constant cost-cutting that damages patient health, demeaning treatment by administrators, etc. Conditions only worsen as one goes down the health care occupation ladder.}

^{Working Stiffs}

^{Work in today’s exploitative society takes its toll on mind and body. It saps our creativity, bores us to death, makes us anxious, encourages us to be manipulative, alienates us in multiple ways (from coworkers, from products, from ourselves), makes us party to the production of debased and dangerous products, subjects us to arbitrary authority, makes us sick, and injures us. I remember my dad saying, when emphysema (the result of too many cigarettes, too much asbestos, and too much silica dust) had sapped his health, that he hadn’t expected retirement to be like this. He and how many hundreds of millions of others? It is not the CEO who suffers depression, hypertension, and heart attacks from being too long on the job; it is instead the assembly line worker, the secretary, the kitchen laborer. Those who cannot control their work hurt the most. And with all of these injuries of class, I haven’t even touched upon the compound misery endured by black workers, Hispanic workers, women workers, gay workers, and workers without the proper national documents. And I have not described some of the worst types of labor: farm labor, domestic work, labor in recycling plants, and many others, which get truly demonic as we move outside the rich nations and into the poor ones. It is no wonder that people do not need much convincing to believe that happiness lies not in the workplace but in the shopping mall.}

^{The daily debasement heaped upon working men and women breeds anger and rage. Often rage is turned inward and shows itself as depression, addiction, or suicide. Frequently it is directed against children, spouses, lovers, or against some great mass of “others,” like immigrants, women, radical minorities, or gay people. But sometimes it is correctly aimed at the class enemy and takes the form of riots, sabotage, strikes, demonstrations, even revolution. And then the creativity bound and gagged for so long bursts forth as people try to take control of their labor and their lives. This is what I think of as the “miracle of class struggle.”}

^{I am not going to end by talking at length about how important it is to keep the struggles of the past fresh in the present, how it is necessary to educate the working class, of how it is essential to build a working-class movement and not just to organize workers into unions, about how there are any number of hopeful signs that such a movement can be built, of why we must always fan the flames of dissent and revolution. You have heard all this before.}

^{Instead I am going to say something different. The injuries of class are deep and long lasting. The poor education that is the lot of most working-class children leaves lasting scars that will not be healed by a picket line. The love lost when the factory-working father spent too much time in bars does not come back after a demonstration. I have been a radical, highly educated and articulate, but the fears and anxieties of my working-class parents are like indelible tattoos on my psyche. The dullness of mind and weariness of body produced by assembly line, store, and office do not go away after the union comes to town. The prisoner might be freed but the horror of the prison cell lives on.}

^{Wilhelm Reich, the German psychoanalyst, was kicked out of the psychoanalytic society because he was a communist. Ironically he was also expelled from the Communist Party because he was a therapist who believed that the minds of working people, ravaged by the injuries of class, would have to be healed. It would take real effort to help workers regain their humanity. I think Reich was right. We ignore the injuries of class at our peril.}

^{My friend Sam Gindin, former chief economist for the Canadian Auto Workers, has argued for years that all labor organizing and all union and labor movement activities, in fact, all efforts to transform societies, must aim at developing the capacities of working men and women, their ability to take control of their lives and the larger society. This means, for example, that inside a union, there has to be as much rank-and-file democracy and control as possible, and inside workplaces there has to be an active network of shop stewards. The union must have a vibrant and empowering education program. Politically unions and all working-class organizations must aim to promote a working-class way of thinking about the world and must fight for any and all public programs that empower workers, from national health care to paid vacations and leaves for all to free adult education programs. Reducing hours of work must become central to labor’s agenda as must the nature of work itself. The idea that our labor power is just another commodity must be rejected. Finally, all movements for radical social change must address aggressively the prison-industrial and military-industrial complexes. Imperialism, war, and a domestic police state are an unholy triad that magnify enormously the injuries of class.}

 

^{ترجمه :} 
 

آسیب های طبقاتی

مایکل دی ییتس برگردان محمود رضا عبداللهی

تصویر: مایکل دی بیتس (1)
اشاره: مایکل دی ییتس از نویسندگان ثابت ماهنامه مانثلی رویو و عضو شورای دبیران آن است. او سالها استاد اقتصاد در دانشگاه پیتسبورگ در جیمز تاون بوده است.  ییتس در عین حال  سالهای زیادی در چندین ایالت آمریکا به آموزش کارگران در زمینه علم اقتصاد پرداخته و برای آشنایی  آنان با حقوق خویش در راه ایجاد اتحادیه های کارگری تلاش کرده است. مقاله پیش رو که از شماره ژانویه سال 2008 ماهنامه مانثلی رویو ترجمه شده ، بر گرفته از  سخنرانی آقای ییتس در  دانشگاه ماساچوست در اکتبر 2007  است.  

جامعه ای با تقسیم بندی طبقاتی

جامعه ای که در آن زندگی می کنیم پیچیده و متشتت است. سرمایه، درآمد، تحصیلات، مسکن، نژاد، جنسیت، قومیت، مذهب، و گرایش جنسی ما را از هم جدا می کند. این افتراقات بسیار جای بحث دارد؛ در دو سال اخیر، روزنامه های مهم در سلسله مطالبی به افزایش اختلاف درآمدها پرداخته اند. به رخ کشیدن ثروت از سوی ثروتمندان حتا موضوع مقاله اخیر یکشنبه  مجلهنیویورک تایمز  (زندگی شهری در دوره طلایی جدید، 14 اکتبر 2007) بود.

چیزی که به نظر من کمتر درباره اش گفتگو یا نوشته می شود تقسیم بندی اساسی است که کانون نظام اقتصادی ما محسوب می شود و آن همانا تقسیم جامعه به طبقه بزرگی از زنان، مردان و کودکانی که کار می کنند یعنی طبقه کارگر ، و طبقه بسیار کوچکتری از دارندگان که گروه پیشین را استخدام می کنند، یعنی طبقه سرمایه دار است. این دو طبقه اجتماعی هستند چرخ جهان را به گردش در می آورند.

کارگران و دارندگان از بنیاد به هم مربوطا ند و در زمینه های متعددی در تضاد با یکدیگر قرار   می گیرند :

-     کالا و خدماتی که برای بقای ما ضروری است حاصل کار طبقه کارگر است.

-   به دلیل اینکه طبقه دارندگان ثروت تولیدی جامعه (زمین، ماشین آلات، کارخانه، ...) را در اختیار دارد می تواند موجب انجام این کار شود. کارگران باید تمام توانایی های خود را به کار بیندازند تا به این ثروت تولیدی  دست بیابند، زیرا بدون دستیابی به آن زندگی ممکن نخواهد بود.

-    بر اساس "تولید" جامعه رابطه بین کار و سرمایه ضروری است. بیشتر کاری که ما انجام می دهیم مستلزم فروش موفقیت آمیز نیروی کار است. بدون پول حاصل از چنین فروشی، هیچ چیز وجود نخواهد داشت.

اساس تولید در سرمایه داری انباشت بی وقفه سرمایه است، یعنی سود آوری و استفاده از چنین سودی برای افزایش سرمایه در دست دارندگان. هم رقابت میان سرمایه ها موجب انباشت سرمایه می شود و هم انباشت سرمایه به طور بی وقفه رقابت ایجاد می کند.

برای انباشت سرمایه اما، کار فرمایان باید مطمئن باشند که کارگران نمی توانند ادعایی درباره مالکیت کالایی که تولید می کنند داشته باشند. این بدان معنی است که کارفرمایان باید تلاش کنند کنترل کامل همه ابزارهای تولید و همه نهادها و نیروهای اجتماعی را که ممکن است در آن دخالت کنند (مثل دولت، مدارس و رسانه ها)،در دست داشته باشند. به هر صورتی که هست باید مانع از شکل گیری این فکر در میان کارگران شد که آنها از محصولی که تولید می کنند صاحب حق هستند.

ساختار کار و سرمایه در جامعه ما آثار منفی بر روی کارگران می گذارد. من قصد دارم راجع به بعضی از این آثار منفی بحث کنم.اگر چه پیش از آن خاطر نشان می کنم که کل فرایند انباشت سرمایه، که با بهره گیری از کار افزوده کارگران آغاز می شود- به ویژه در ایالات متحده -از نظر ها پنهان است. بنابراین کارگران از آنچه بر آنها می گذرد بی اطلاع یا سر در گم اند. این تا اندازه ای  حاصل نظام آموزش عمومی و رشد بی وقفه فرد گرایی و ملیت گرایی به شکل افراطی آن است.

آنگونه که پیتر مک لارن و رامین فرهمند پور توضیح می دهند:

 امروز مدارس در شهرها به شکل ماهرانه ای همانند قواعد خط تولید کارخانه ها شکل گرفته اند. بنا بر گفته جاناتان کوزل " بالا رفتن نمرات امتحان"،" ترفیع اجتماعی"، اهداف نتیجه محور"،" مدیریت زمان"، "موفقیت همگانی"،  نوشتار موثق"، "سخن مسئولانه"، "شنیدن فعال"، و "سکوت کامل" بخشی از گفتمان رایج در مدارس عمومی هستند. بیشتر مدارس شهری موضوعات مربوط به بازار و تجارت و مفاهیم مدیریتی را  مد نظر قرار می دهند چیزی که امروز بخشی از واژگان مورد استفاده در دروس و آموزش در کلاسهای درس شده است. در "کلاسهای بازار محور" دانش آموزان مذاکره  می کنند، قرار داد امضا می کنند، و مالکیت یادگیری را خود به دست می گیرند. در بسیاری از کلاسها، دانش آموزان داوطلب " مدیر مداد"، مدیر تغذیه"، " مدیر در"، "مدیر صف" و "مدیر اتاق لباس" می شوند. در بعضی کلاسهای چهارم، معلمان تکالیف درسی دانش آموزان را با استفاده از " نمودارهای درآمد" ثبت می کنند... جاناتان کوزل می نویسد که در مدل بازار محور آموزش عمومی، به معلمان همچون "مدیران  تالار بورس" نگریسته می شود که کارشان همانا تزریق مقداری  "ارزش افزوده"به بچه های فاقد ارزش است. (" آموزش و پرورش سرکوب"  مانثلی رویوو، ژوئیه-اوت 2006)

نژاد پرستی/تبعیض جنسی، امپریالیزم، سرکوب، تبلیغات رسانه ها چارچوب اجتماعی را بیش از بیش باژگونه می نمایاند و اساس طبقاتی آن را پنهان می کند:

-   جنگهای بی پایان ملیت گرایی را شدیدتر و عمیق تر می کند و به نژاد پرستی و تعصبات جنسیتی دامن می زند. جنگ کارگران را در حالی که به شدت از نظر روحی و جسمی آسیب دیده اند، به جامعه بر می گرداند.

-    امپریالیزم همانند جنگ عمل می کند و البته ریشه ی اصلی آن است. تبلیغات مستمر رسانه ها، گروه متفکران،سیاست ورزان، و مدیران تجاری منکر تضاد طبقاتی در جامعه سرمایه داری هستند. یک رکن مهم این کارزار مبتنی بر اطلاعات گمراه کننده، افسانه هایی است که درباره اقتصاد "بازار آزاد" وجود دارد.

-   همانند مراحل اولیه سرمایه داری، خشونت آشکار در نهایت برای سرکوب آگاهی طبقاتی به کار گرفته می شود و میان کارگران که ممکن است گرایشی به شورش بر ضد سیستم در بینشان باشد، تخم شک می کارد.

آشکار کردن آسیبهای طبقاتی

در برابر چنین پیش زمینه ای، اجازه بدهید اکنون درباره " آسیبهای طبقاتی " سخن بگویم. ابتدا بیکاری را در نظر بگیرید. جدایی کارگران از ثروت تولیدی ممکن است موجب بیکاری کارگران شود، بدین معنی که آنان برای نیروی کار خود خریداری پیدانمی کنند. علاوه بر این، با مطالعه اقتصاد سرمایه داری می دانیم که به طور معمول در دوره هایی این اقتصاد دچار  رکود و افت می شود. چنین بحرانهایی بخشی از طبیعت این نظام است. در چنین شرایطی بیکاری به شدت افزایش می یابد. افزون بر این، سرمایه همواره به دنبال مکانهای خوش آب و هوا تر(سود بیشتر) می گردد، و اگر آن را جای دیگری به جز مکانی که امروز قرار دارد پیدا کند، کرکره اش را پایین می کشد و دکان تازه ای باز    می کند.  بنابر این رکود و کسادی برایش اتفاقاتی معمول هستند. معنی چنین چیزهایی برای کارگران حس فراگیر ترس و نا امنی است تا آنجا که حتا با ثبات ترین شغلها هم ممکن است از دست بروند. ترس و نا امنی معمولا دو محصول دارند: نوعی فقر شدید و اندوه بار و یا روزمرگی که غالبا شکلهای خود ویرانگری نظیرقرض و می خوارگی به دنبال می آورد.  اخیرا در مقاله ای با اشاره به کارگران معدن شهر زادگاهم، نوشتم:

 مالک شهرهای معدنی در ایالات متحده طبق معمولشرکتهای معدن بودند و این شرکتها کنترل کاملی برساکنین اعمال می کردند. آنها مالک خانه ها، تنهافروشگاه موجود(معروف به"فروشگاه شرکت")، همهخدمات رفاهی، مدارس، کتابخانه ها، و هر چیز دیگربودند. آنها دارای پلیس خصوصی خویش(پلیس معدن و فولاد در پنسیلوانیا) طبق قانون ایالتی  بودند. فضای چنین شهرهایی نا امنی و ترس همیشگی بود، احساسیکه با خطر کار در معدن تشدید می شد.... سخن راندن درباره تاثیری که ترس و فقر بر شیوه فکر و عمل کارگران دارد، بسیار دشوار است. ترس از دست دادن شغل. ترس از نیافتن شغل. ترس از دیر شدن پرداخت صورت حسابها. ترس از خشم مدیر. ترس از اینکه خانه شما ممکن است آتش بگیرد. ترس از اینکه بچه های شما صدمه ببینند. من وارث چنین احساساتی بودم. ("طبقه: یک داستان شخصی،" مانثلی رویو، ژوییه-اوت 2006)

برای کسی که با دوره طولانی بیکاری یا بسته شدن کارخانه روبرو باشد،  چنانکه مفصلا شرح داده شده است ،آسیبهای طبقاتی بالقوه  بی شماری وجود دارد: خودکشی، آدم کشی،حمله قلبی، فشار خون بالا، سیروز کبد، بیماری روانی. اعضای طبقه دارا تقریبا همیشه در موقعیتی بهتر برای مقاومتدر برابر طوفان بحران اقتصادی یا بیکاری هستند، بنابراین سیستم آنان را دچار  چنین آسیبهایی نمی کند. به تازگی مایکل گیت گیل، مدیر تبلیغاتی ثروتمند پیشین که شغل خود را از دست داده است، به خاطر کتابش "چگونه استار باکس زندگی مرا نجات داد: چگونه یک پسر ثروتمند آموخت مثل دیگران زندگی کند"، در روزنامه نیویورک تایمز مورد توجه واقع شد. گیل شغلی در یکی از شعبه های قهوه فروشیهای زنجیره ای استار باکس پیدا می کند، و در آنجاست که از زندگی مردم عادی با خبر می شود. روی هم رفته کتاب خوبی نیست. اما مولف با روابطی که داشته است، نه تنها موفق به چاپ آن در انتشاراتی معروف گوتام-پنگوئن شده است، بلکه  مهمترین روزنامه آمریکا به بررسی آن پرداخته است. احتمال اینکه چنین چیزی برای "دیگران" رخ دهد نزدیک به صفر است. داستان از دست دادن شغل شرح مصیبتی است که واقعیت روزمره بیشتر مردم به حساب می آید؛ این داستانها چیزهایی عجیب و غریب نیستند و تقریبا جلب توجه نمی کنند.

در جامعه ما بیکاری تهدیدی مداوم و عذابی است که گریبانگیر آنانی است که طور متناوب شغل خود را از دست می دهند. بیکار بودن به معنای بیرون افتادن از جامعه است؛ زیرا نداشتن ارتباط با بازار مساوی

وجود نداشتن است. اینجا اضافه می کنم آنهایی که کار بدون مزد انجام می دهند، به ویژه خانه دارها، تجربه ای شبیه بیکاران دارند. کار آنان چنان بی ارزش شمرده می شود که حتا در تولید ناخالص داخلی جای نمی گیرد. کار بدون مزد زنان فقیر مجرد همراه با فرزند آنچنان بی مقدار به حساب می آید که آنها مجبور به رها کردن آن و به دست آوردن کار مزدی هستند، کاری که اغلب نگهداری از کودکان مردم است در حالی که از فرزندان خود آنها یا اصلا مراقبتی صورت نمی گیرد یا مراقبت از آنها بسیار بد است.

کارگران طبقه زیر دست را تشکیل می دهند. آنها معمولا در موقعیتی قرار دارند که باید به تصمیماتی که دیگران می گیرند پاسخ دهند. آنها متکی به کارفرمایان هستند، و در همین حال از جانب آنها نگرانی دارند، زیرا کارفرمایان دارای قدرتی هستند که ارتباط حیاتی کارگران با ابزار تولید را قطع کنند. بهره کشی، وابستگی، و نبود امنیت (در سیستمی که کارگران با این پیام که آنها و فقط آنها تصمیم گیرنده برای تعیین شرایط خود هستند، مورد هجوم قرار می گیرند) کارگران را به سوی مشروبات مسموم سوق می دهد، که وقتی زیاد نوشیده می شود، شخصیتی می آفریند که بدون اعتماد به نفس است، از ریسک کردن می هراسد، و به راحتی مهار و شرمنده می شود (البته، در طرف  مثلا خوب ماجرا، این آسیبها صنعت عظیم"کمک به خود" را ایجاد کرده اند). 

زیر دست بودن کارگران، همراه با ساز و کار بازار که آن را تایید و  تشدید می کند، به این معناست که در جوامع سرمایه داری نابرابری ریشه داری در موارد بسیار مهم وجود دارد: ثروت، درآمد، تحصیل، بهداشت، مسکن، مراقبت از کودکان، و... . علاوه بر این بازار، نیروی باز دارنده ناپیدا و قدرتمند، چنانکه در سی سال گذشته به طور آشکار در ایالات متحده دیده ایم، نه تنها  به باز تولید نابرابری ها می پردازد که آنها را عمیق تر نیز می سازد. این نابرابری به نوبه خود آسیبهای طبقاتی ایجاد می کند. من در کتاب خود، نامگذاری نظام، به تحقیقی اشاره کرده ام که به مقایسه اثرات نابرابری در سراسر ایالات متحده پرداخته است. این تحقیق نشان می داد ،حتا اگر همه موارد دیگر برابر باشد، به میزانی که نابرابری درآمد در یک ایالت بیشتر باشد(محاسبه شده بر اساس سهم درآمدی که نصیب 50 درصد خانواد ه های فقیر هر ایالت می شود)، به همان اندازه میزان مرگ و میر افزایش می یابد. به نظر می رسد که صدمه روانی که به مردم فقیر وارد می شود وقتی که از اختلاف در توزیع درآمد بین خود و افراد فرا دست  جامعه آگاه می شوند، خود تاثیری مستقل بر سلامت فردی و اجتماعی آنان بر جای می گذارد. هر آنچه که درباره رابطه بین سلامتی و سایر شاخص های اجتماعی و درآمد می دانیم (شاخصی منطقی گرچه نا کامل در مورد طبقه)، به ما می گوید که کارگران به طرق مختلف متحمل رنجند.

ممکن است شنیده باشید که می گویند بدتر از داشتن شغل نداشتن آن است. این گفته درست است، اما این چه ربطی به کار دارد؟ کار در سیستم سرمایه داری تجربه ی تلخی است. همه ما می توانیم پیش از اینکه کاری را انجام دهیم آنرا در ذهن خود مجسم کنیم. این توانایی، وقتی در کار مورد استفاده قرار بگیرد،  به انسان این امکان را می دهد که دنیای اطراف خود را عمیقا دگر گون کند: با اختراع ابزار و ماشینها و با تقسیم کار اجتماعی منابع زمین به رویمان گشوده شده است و محصولات بی شماری به دست آوده ایم. با انجام  همه اینها، خود را نیز دگرگون کرده ایم، از علت و معلولها بیشتر آگاه شده ایم و بهتر می توانیم دنیا را  بشناسیم. به دیگر سخن، توانایی ما در فکر کردن و انجام دادن از ما انسان ساخته است. این بخش جدایی نا پذیر از هستی ماست. در سرمایه داری البته چیرگی انسان بر جهان مادی فقط در اختیار تعداد معدودی است. توانایی در فکر کردن و انجام دادن به معنی  تسلط است، و  صاحبان سرمایه  تسلط کارگران را  در ذهن نمی پذیرند. در حقیقت، اساس مدیریت در نظام سرمایه داری تسلط - به ویژه تسلط بر روند کار و نادیده انگاشتن حق کارگران- در انحصار صاحبان سرمایه است.

اکنون فرصت فراهم نیست تا راجع تمامی شگردهای تسلط که کار فرمایان به کار می برند، بحث کنیم: جمع کردن کارگران درون کارخانه ها، تقسیم جزیی کار ، مکانیزاسیون، تیلریزم (کاربرد روشهای علمی به منظور دست یافتن حد اکثر بازدهی-مترجم)، مدیریت شخصی، تولید خالص- همه اینها وجه انسانی کارگران، توانایی آنان در تجسم و اجرای برنامه هایشان،و در واقع مالکیت آنان بر تولیدات خود را نادیده می انگارد. با این وجود اجازه دهید به بررسی نمونه هایی از مشاغل در جامعه امروز آمریکا بپردازیم:

کارگران اتومبیل سازی: در حدودیک ملیون و یکصدهزار کارگر در این بخش وجود داردآنها نه تنها با شتابی فزاینده در معرض نا امنی قرار دارند، بلکه هر روز با چنان فشار کاری برای حداکثر بهره وری مواجه اند که باید از هر شصت ثانیه، پنجاه هفت ثانیه کار کنند. با این کار چه اتفاقی می افتد؟ چه بر سر جسم و ذهن می آید؟ در این باره خواندن کتاب بن همپر به نام کله پرچی(1992) - گزارشی تکان دهنده از کار در کارخانه های اتومیل سازی-بسیار آموزنده است. همپر خود در کارخانه ای قدیمی کار می کرد که میزان کار پنجاه و پنج ثانیه در دقیقه بود. او بالاخره شغلی در یک کارخانه جدید با "تولید خالص" پیدا کرد. او آنرا "گولاگ" می نامد. جامعه شناسی به نام لاری گراهام در کتاب خود به نام  خط تولید سوبارو ایسوزو(1995)، از برنامه کاری خود در یکی از این گولاگها برایمان می گوید. در اینجا من از خیلی از مراحل صرف نظر کرده ام چون تنها می خواهم حال و هوای این کار به  خوانندگان منتقل شود. وقتی مشغول خواندن هستید به خاطر داشته باشید که در زمانی که او کار می کند  خط تولید بی امان در حال حرکت است:

1. برو سراغ اتومبیل و کارت مشخصات را از روی سیمی که جلوی آن قرار دارد بردار.

2. پلاک مشخصات را از سر جایش بر دار وشماره آنرا بازبینی کن.

3. کارت مشخصات را داخل دستگاه کارت خوان بگذار.

4. زمانیکه منتظر خروجی کامپیوتر هستی، با کشیدن محفظه قفل

شماره سه، کیت کلید اتومبیل را از کار بیانداز.

5.شماره کنترل وسیله نقلیه و شماره رنگ آنرا را از روی برگه مشخصات ظا هری یادداشت کن.

...8.کاپوت را بلند کن و میله آنرا در جای خود قرار بده تا هنگام نصب

تجهیزات، کاپوت باز باشد.

 ...22.پلاک بزرگ مشخصات اتومبیل را سمت چپ ستون وسطی پرچ کن.

23. همه این مراحل را برای اتومبیل بعدی انجام بده.

این کار آنقدر فشرده است که امکان ندارد فرصتی به دست آوری و از همکارت کار را یاد بگیری تا بتوانی کار او را هم انجام دهی، و بعد وقتی او مشغول انجام هر دو کار است، استراحت کنی. در مدت شش ماه از شروع کار کارخانه، اکثریت کارگران مجبور به بستن آتل بر روی مچهای خود به علت شروع عارضه حفره مچ دست شدند. به علت اینکه بدن به مدت هشت ساعت در طول روز در حالت غیر طبیعی قرار داشته است، کمر وگردن شروع به درد کرده اند. سرپرستها  پیشنهاد ورزش می دهند و کارگرانی را نمی توانند با این دردها کنار بیایند، نازک نارنجی می نامند. آنچه درباره کارگران اتومبیل سازی صدق می کند درباره تمام کارگرانی که چنین کارهایی انجام می دهند صادق است-خواه در کارخانه های عمل آوردن گوشت باشد یا خط پاک کردن مرغ، جاهایی که کارگران با خون و لخته خون لزج روی زمین و  بدنهایشان مشغول کارند.  واینجاست که زخمها منجر به عفونت و بیماری می شوند.

کارمندان: در حدود 15 ملیون کارمند در ایالات متحده وجود دارد. سالها پیش در یک برنامه تلویزیونی به همراه رابرت رایک وزیر سابق کار حضور داشتم. در پاسخ به ادعای من که تعداد بسیار  زیادی از شغلهای ایجاد شده خیلی مطلوب نیستند، او گفت شغلهای خوبی وجود دارند ، شغلهایی که کارگران درباره آن حرف دلشان را می زنند(بی شک اشاره او به "حلقه های کیفیت" بود که در آن زمان  خیلی پر طرفدار بودند). یکی از ان شغلها مثلا "کارمندی" بود. با صدایی بلند و حاکی از نا باوری بی مقدمه گفتم، کارمندان! اظهار کردم شاید آقای رایک هرگز به آتلهایی که روی مچ بسیاری  از کارمندان بسته شده است و نشانه سیندرم حفره مچ دست است، توجه نکرده اند. از آن زمان در واقع خود من به حرفه کارمندی در لیک  هتل  واقع درپارک ملی یلو استن مشغول بوده ام. من این تجربیات و آنچه یاد گرفتم را در کتابم متلهای ارزان واجاقهای برقی: سفرنامه یک اقتصاددان  شرح داده ام. کارمندها ساعات طولانی کار می کنند؛ تمام طول روز سر پا هستند؛ دائما با رفتار بد مشتریها روبرو هستند، مدیران آنها راکاملا زیر نظر دارند و هیچ چیزشان از دید آنها پوشیده نیست؛ هیچ احترامی به آنها گذاشته نمی شود (مشتریانی رابه یاد بیاورید که در صف خرید مشغول صحبت با تلفن همراه هستند)؛ حقوقشان بسیار کم است؛ از مزایایی هم که برخوردار نیستند. پس از یک روز کار سخت پشت پیش خوان، فقط کمی نوشیدنی ورختخواب گرم احتیاج داشتم. میزان فشار عصبی بسیار زیاد بود.

کارگران رستورانها: 11 ملیون از این کارگران وجود دارد که تعدادشان هر سال زیاد می شود. بعد از کارگران خدماتی و مراقبت فردی، کارگرانی که به تهیه وسرو غذا می پردازند به ظن قوی "اوضاع بسیار غمباری" را تحمل می کنند.  ساعت  کار کارگران رستورانهای محله چینیها در مانهاتان، با حقوقی کمتر از حداقل دستمزد، به یکصد ساعت می رسد. سرعت این کار وفشار ناشی از آن باور نکردنی است. دستها و پاهای یک کارگر آشپزخانه را معاینه کنید. پر از جای بریدگی و سوختگی است. آثار مواد همه جا دیدهمی شود.

منشیها، دستیاران اداری، و نیروهای دفتری: این کارگران 23 ملیون را شامل می شوند. حقوق نا چیزی می گیرند، بسیاری ازآنها در ساختمانهایی درب و داغان کار می کنند، از روی صندلیهایی با طراحی های بسیار نا مناسب تکان نمی خورند، ساعتها مجبورند به صفحه کامپیوتر خیره شوند،  در تمام طول روز به دستورات عمل کنند(معمولا مردها به زنها دستور می دهند)، و اغلب کار با بازده بالا از آنها مطالبه می شود. این کارگران که شرایط کارشان ماهرانه در  سریال تلویزیونی اداره به هجو کشیده می شود، هر روز باید با انواع توهین و تحقیر،از جمله مزاحمتهای رایج جنسی، سر وکار داشته باشند. اینجا گفته های خواهرم درباره کارش را نقل می کنم:

من نیز بعضی از این ترسها و نگرانیها را تجربه کرده ام. به عنوان یکی از همین دستیاران اداری که از آنها صحبت می کنید، می توانم از روزهایی طولانی که (در سالهای گذشته) پشت ماشین تحریر و حالا پشت کامپیوتر نشسته ام، برایتان تعریف کنم. مطمئن هستم که علت دردی که در  گردن و شانه ها دارم، همین است. گرچه اصولا شغل خود و همکارانم را  دوست دارم، پس از سی سال علاقه مندم درجای دیگری به کارم ادامه دهم. در حدود سه  یا چهار سال آینده باز نشسته خواهم شد و به شهر دیگری می روم و شاید به صورت پاره وقت کار کنم و بتوانم در فعالیتهای با اهمیتی همکاری کنم.

کارگران امنیتی: سه ملیون زن ومرد در زندانها، مراکز خرید، مناطق دارای در ورودی، عراق اشغال شده، و خیابانهای شهرها به مراقبت مشغول هستند.  شکی نیست این نوع کار بسیار استرس زا است و نه تنها در فرد نگاهی بی اندازه غرض آلود و تحقیر آمیز نسبت به بقیه انسانهای جامعه ایجاد می کند بلکه شخصیتی افراطی و جاهل ماب مستعد خشونت می آفریند.

کار گران خدماتی: 4 ملیون کارگر ساختمان و زمین وجود دارد (بسیاری از آنها مهاجرند) که به تمیز کردن ساختمانها و پاکیزه نگاه داشتن کف زمین مشغولند . اغلب آنها برای پیمانکارانی کار می کنند که خود در استخدام صاحبان ساختمانها قرار دارند.  اتحادیه بین المللی  کارگران خدماتی(SEIU) کوششهای عظیمی برای سازماندهی این کارگران استثمار شده که اغلب باید در مجاورت مواد تمیز کننده، حلّالها و دیگر مواد شیمیایی کار کنند، انجام داده است.

کارگران بیمارستانی: بیش از 13 ملیون در بیمارستانها، مراکز جراحی، آسایشگاههای سالمندان و همچنین در خانه های شخصی به کار مشغولند. به جز افرادی  همچون مدیران بیمارستانها و بیشتر پزشکان، شرایط کار در حوزه مراقبت بهداشتی بسیار بد است. حتا پرستاری آنچنان بی ارزش و غیر تخصصی شده است که کمبود پرستاران فقط با بازگشت پرستاران ناراضی جبران می شود. من به در خواست کانون پرستاران کالیفرنیا در چهار شهر ایالت تکزاس با پرستاران به گفتگو نشستم. آنچه شنیدم بسیار مصیبت بار بود: شانزده ساعت کار در روز، دو هفته کار بدون وفقه روزی 12 ساعت، تعداد زیاد بیماران با ناراحتیهای روانی، کاهش مداوم هزینه ها که به سلامت بیماران صدمه می زند، رفتار بد مدیران، و سایر موارد. هر چه در سلسله مراتب مشاغل در این حوزه ها پایینتر رویم، شرایط کار بدتر می شود.

سختیهای کار

کار کردن در جامعه استثمارگر امروز صدمه بسیاری به روح و جسم وارد می کند. خلاقیت را تضعیف می کند، آدم را خسته و فرسوده می سازد، همواره مضطرب نگه می دارد، انسان را به فریبکاری تشویق می کند، به شیوه های گوناگونی ما را (از همکاران، از تولید، از خود) بیگانه می کند،  ما را  در تولید کالاهای خطر ناک و بی ارزش شریک می سازد، ما را زیر سلطه قدرت خودکامه در می آورد، ما را بیمار و مجروح می سازد. به یاد می آورم  وقتی بیماری آمفیزم (نتیجه سیگار کشیدن بسیار زیاد، و استنشاق گرد پنبه نسوز و سیلیس) پدرم را ضعیف کرده بود، می گفت انتظار نداشتم دوران باز نشستگی ام این گونه باشد. او و صدها ملیون نظیر او ؟ او مدیری نیست که به علت مدت طولانی اشتغال  به کار خود دچار افسردگی، فشار خون بالا و حمله قلبی  شده است؛ در عوض او کارگر خط تولید، منشی، کارگر آشپزخانه است. آنهایی که کارشان در دست خودشان نیست بیشترین صدمه را می بیند. و با وجود بیان همه این آسیبهای طبقاتی،من به مصائب عظیمی که کارگران سیاه پوست، اسپانیایی تبار، زن،  و اقلیتهای جنسی، و کارگران فاقد مدارک ملی درست و حسابی تحمل می کنند، هیچ اشاره ای  نکردم. و نیز به بعضی از بدترین انواع مشاغل نپرداختم: کار در مزارع، کار در منازل، کار در کارخانه های باز یافت، و بسیاری دیگر که هر چه از کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیرتر برویم، بسیار غیر انسانی تر می شود. بنابراین تعجبی ندارد اگر مردم به این نتیجه برسند که شادی نه در محیط کار که در مراکز خرید وجود دارد.

تحقیری که هر روز بر سر کارگران زن و مرد وارد می شود، نتیجه اش خشم و عصبانیت است. این خشم اغلب درونی می شود و خود را به شکل افسردگی، اعتیاد، و یا خود کشی نمایان می کند. در موارد متعدد این خشم بر سر کودکان ، همسران، و یا علیه تعداد بیشتری از "دیگران"  نظیر مهاجران، زنان، اقلیتهای جنسی، و ... خالی می شود. اما گاهی اوقات هم به درستی  دشمن طبقاتی هدف این خشم فقرار می گیرد و به شکل شورش، خرابکاری، اعتصاب، تظاهرات، حتا انقلاب در می آید. و آنگاه چون مردم کار و زندگیشان  در دست خودشان است،  خلاقیتی که مدت زیادی محصور و متوقف مانده بود، آزاد می شود. این به عقیده من"معجزه مبارزه طبقاتی" است.

نمی خواهم با صحبت طولانی راجع به اهمیت احیای مبارزات گذشته،نیاز  به آموزش طبقه کارگر، ضرورت به وجود آوردن جنبش طبقه کارگر و نه فقط سازماندهی آنان در اتحادیه ها، درباره نشانه های امید وارکننده برای ساختن چنین جنبشی، و این که چرا ما باید همواره آتش اعتراض وانقلاب را زنده نگه داریم، سخنان خود را به پایان برم. همه اینها را قبلا شنیده اید. در عوض دوست دارم درباره چیز متفاوتی صحبت کنم. آسیبهای طبقاتی بسیار عمیقند و اثری طولانی مدت دارند. آموزش اندک که سهم فرزندان طبفه کارگر است، زخمهایی به جای می گذارد که با تشکیل صف اعتصاب التیام نمی یابد. هنگامی که پدری کارگر که اوقات زیادی را در بار می گذراند، پس از شرکت در تظاهرات به خانه بر نمی گردد، عشق رنگ می بازد. من همیشه آدمی رادیکال وصریح الهجه بوده ام و تحصیلات خوبی داشته ام، اما ترسها و نگرانیهایی  والدین کارگرم مانند بختک روحم را آزار می دهد. کسالت روحی و خستگی بدنی ناشی از کار در خط تولید، مغازه یا اداره با دایر شدن سندیکا در شهر از بین نمی رود.  ممکن است زندانی آزاد شود اما وحشت از سلول زندان همچنان باقی است.

روانکاو آلمانی، ویلهلم رایخ، از جامعه روانکاوان به خاطر کمونیست بودن کنار گذاشته شد. شگفت آنکه او از حزب کمونیست هم اخراج کردند چون به عنوان یک درمانگر باور داشت که روح کارگران هم که در اثر آسیبهای طبقاتی صدمه دیده است، باید التیام یابد.  تلاش واقعا زیادی باید انجام داد تا به کارگران کمک کرد تا انسانیت خود را باز یابند. من معتقدم رایخ راست می گفت. ما آسیبهای طبقاتی را با وجود خطر هایی که دارد، نادیده می گیریم.

دوستم سام گیندین ، اقتصاددان ورئیس سابق اتحادیه کارگران اتومبیل سازی کانادا، سالهای متمادی چنین بحث کرده است که همه فعالیتها برای سازماندهی کارگران و ایجاد جنبشهای صنفی و کارگری و در واقع تمامی کوششها برای دیگرگونی جامعه باید با هدف بهبود قابلیتهای کارگران زن و مرد، افزایش تواناییهای آنان برای کنترل زندگی خود و جامعه بزرگتر  باشد. این بدان معناست که برای مثال درون یک اتحادیه کارگری باید برای اعضای عادی دموکراسی و ابزار کنترل در حداعلای آن ، و در محیط کار شبکه فعالی از نمایندگان اتحادیه های کار گری وجود داشته باشد. اتحادیه ها باید برنامه های آموزشی زنده و قوی داشته باشند. از نظر سیاسی اتحادیه ها و همه سازمانهای کارگری باید نوع فکر کردن به مسائل جهان از منظر طبقه کارگر را ترویج دهند و در راه هر برنامه عمومی که به کارگران قدرت ببخشد و بهداشت عمومی و پرداخت حقوق در ایام مرخصی را شامل شود و آموزش رایگان برای همه را در بر داشته باشد، مبارزه کنند.کاهش ساعات کار باید در صدر برنامه های کارگران قرار گیرد هچنانکه به ماهیت خود کار باید اهمیت داده شود. این عقیده که نیروی کار ما نوعی دیگر از کالاست باید رد شود. در پایان، همه جنبشهای رادیکال در راه تغییر اجتماعی باید مجتمع های صنعتی زندان وپادگان مانند را مخاطب قرار دهند. امپریالیزم، جنگ، و پلیس دولتی مثلث نا مقدسی را تشکیل می دهند که آسیبهای طبقاتی را به شدت افزایش می دهند.

 پی نوشت:

1- Michael D. Yates