زندگی در کره شمالی چگونه است؟

 

^{کیم‌جونگ اون، دیکتاتور کره شمالی، می‌تواند با خشونت صحبت کند؛ اما او یکی از ضعیف‎ترین و ویرانه‎ترین اقتصادهای جهان را اداره می‎کند. در واقع، نمایشگری نظامی کره شمالی و تهدید به جنگ هسته‌ای معمولاً زمانی روی می‌دهد که ملت این کشور عاجزانه در پی کمک‎های غذایی یا دیگر اشکال کمک‎های اقتصادی است. استفان هاگارد، استاد دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو و متخصص مسائل کره شمالی می‎گوید: «هر زمان که اهالی کره شمالی در حال فریاد و بدرفتاری هستند، ماجرایی در حال وقوع است که آنها از آن ناخشنود هستند.»}

^{آخرین جنگ لفظی در شبه‌جزیره کره زمانی به وجود آمده است که کیم، تنها برای 16 ماه در راس قدرت بوده است؛ و بنا بر گزارش‌ها همزمان با تلاش برای تحت تاثیر قرار دادن ایالات متحده به عنوان یک قدرت هسته‎ای دارای حسن نیت، در پی تحکیم قدرت خود در داخل نیز بوده است. او احتمالاً با وجود مشکلات به کار خود ادامه خواهد داد.
در عین حال مایه مضحکه است که کره شمالی به عنوان یک قدرت اقتصادی به سختی می‎تواند غذای مردم خود را تامین کند. به همین دلیل است که برخی از تحلیلگران گمان می‏کنند این کشور ممکن است در نقطه‎ای دچار فروپاشی، یا متحمل شورش از سوی افراد داخلی شود؛ افرادی که دیگر کاسه صبرشان از سیاست‌های اقتصادی فاجعه‎‎بار و سرکوب بی‎رحمانه لبریز شده است. مانند هر حکومت دیکتاتوری دیگر، کره شمالی دارای طبقه‌ای از نخبگان حاکم است که از برخی امتیازات اساسی زندگی مدرن، مانند لوله‌کشی داخل ساختمان، اتومبیل، گوشت، قهوه و چند کالای لوکس لذت می‎برند؛ و طبقه متوسطی دارد که از مواد غذایی کافی و گاهی اوقات لباس‌های جدید (و نه چیزی بیشتر از این)، برخوردارند. با این حال، به طور کلی کره شمالی یکی از تهیدست‌ترین مکان‎های روی زمین است. بنا به گزارش‎های اخیر یک گروه تحقیقاتی مستقر در سئول موسوم به «انستیتو کره‎ای وحدت ملی»، استاندارد زندگی به چنان سطحی از محرومیت رسیده است که مردم در آن از حقوقی چون امنیت مواد غذایی، بهداشتی و دیگر نیازهای حداقل برای بقای انسان محرومند.
در شرایطی که کسب اطلاعات دقیق از مورد کره شمالی (حکومتی پلیسی که به ندرت بیگانگان را می‎پذیرد) دشوار است، پناهندگان و دیگر منابع اطلاعاتی، به افراد بیرون از این کشور کمک کرده‌اند تصویری از اقتصاد ورشکسته این کشور ترسیم کنند. این، تصویری لحظه‎ای از زندگی در کره شمالی است.
بر اساس آمار «اطلاعات‌نامه جهانی سیا»، سرانه تولید ناخالص داخلی سالانه در حدود 1800 دلار است؛ یعنی رتبه 197 در جهان. تولید ناخالص داخلی در ایالات متحده 28 برابر بیشتر و در کره جنوبی 18 برابر بیشتر است.
بنا به گزارش «انستیتو کره‌ای وحدت ملی» (KINU) در حدود نیمی از جمعیت 24 میلیون نفری کره شمالی در «فقر شدید» زندگی می‎کنند، این افراد به وسیله ذرت و کیمچی گذران زندگی می‎کنند و به شدت در دسترسی به سوخت برای پخت‌و‌پز و گرمایش در مضیقه‌اند.
بنا بر آمار «برنامه جهانی غذا» یک‌سوم از کودکان به علت سوء‌تغذیه از رشد باز می‌مانند.
بنا به وبلاگ «سازمان دیده‎بان اقتصادی کره شمالی»، متوسط امید به زندگی، 69 سال است که از اوایل دهه 1980، پنج سال کاهش یافته است. این وبلاگ اعلام کرده است این ارقام بر اساس آمار رسمی است و اعداد واقعی ممکن است از این هم کمتر باشد.
به دلیل سوء مدیریت پول ملی، تورم تقریباً 100 درصد است.
درآمد اکثر کارگران 2 تا 3 دلار در هر ماه از طرف دولت است. برخی افراد با انجام دادن کاری علاوه بر کار اصلی یا فروش کالا در بازارهای محلی، در هر ماه درآمد اضافی معادل 10 دلار یا بیشتر به دست می‌آورند.
اکثر خانه‎ها و آپارتمان‎ها با اجاق‎های روباز جهت سوزاندن چوب یا بریکت گرم می‎شوند. بسیاری خانه‌ها فاقد توالت‎های سیفون‎دار هستند.
نیروی الکتریسیته پراکنده و غیرقابل اطمینان است و خانه‏ها اغلب فقط در چند ساعت از شبانه‌روز برق دارند.
بنا بر آمار New Focus International، وب‌سایتی که عزیمت‌کردگان از تبعید کره شمالی را تحت پوشش قرار می‌دهد، خانواده‌هایی که استطاعت مالی دارند، اغلب از دو تلویزیون برخوردارند. یک تلویزیون به کانال‎های دولتی که تبلیغات را مخابره می‏کنند اختصاص دارد و تلویزیون دوم، دستگاهی غیرقانونی برای تماشای برنامه‎های تلویزیونی کره جنوبی است. با این حال، با توجه به گزارش یکی از تبعیدیان، نوسانی بودن ولتاژ در جریان الکتریکی اغلب باعث می‎شود صفحه نمایش دائماً تغییر اندازه دهد و مکرراً از بزرگ به کوچک تغییر کند.
یکی از محبوب‏ترین اقلام قاچاق، دی‌وی‌دی برنامه تلویزیونی کره جنوبی است، که ساکنان کره شمالی اغلب آن را می‎فروشند و یا معاوضه می‎کنند.
از والدینی که فرزندان خود را به مدرسه می‎فرستند، انتظار می‌رود میز، صندلی، مصالح ساختمانی و پول نقد برای پرداخت هزینه‎های سوختی را تامین کنند. برخی از دانش‌آموزان به تولید کالا برای دولت و یا جمع‌آوری مواد دورریخته‌شده گماشته می‎شوند. والدین می‎توانند به معلمان رشوه دهند تا فرزندان خود را از کار معاف کنند و یا فقط آنها را از مدرسه دور نگه ‎دارند؛ حتی اگر این کار در تناقض با سیاست رسمی باشد.
کره شمالی دارای سیستم رایگان درمانی است، اما بیماران بیمارستان باید هزینه داروهایشان را خودشان بپردازند و هزینه گرمایش را پوشش دهند، و وعده‎های غذایی‎شان را باید در منزل تهیه کنند.
بنا به گزارشی از KINU، در بین طبقه مرفه جامعه، لوازم آرایشی بیان متظاهرانه‎ای از ثروت به نظر می‎آید. مارک‏های محصولات کره جنوبی به کالاهای نامرغوب چینی و محصولات داخلی کره شمالی ترجیح داده می‎شوند.
در حدود 1.5 میلیون نفر کاربر تلفن همراه در کره شمالی وجود دارد، اما سرویس‌دهی به طور متناوب قطع است و هیچ اینترنتی در دسترس نیست. یکی از عمومی‎ترین کاربرد‎های تلفن همراه، استفاده از آن به عنوان یک چراغ برای ایجاد نور هنگام قطعی برق در شب است.
بنا به گزارش سازمان خبری کره جنوبی، چوسان ایلبو، کیم‌جونگ اون در حدود پنج میلیارد دلار ثروت دارد. این پول از شرکت‏های دولتی و همچنین خرید و فروش مواد مخدر، جعل کردن و انواع دیگر جرائم به دست می‎آید و گفته می‌شود که در صدها حساب بانکی خارج از کره شمالی در حال نگهداری است.}

 

^{ترجمه: مینا شاهمرادی}