طنز » طرح فیلترینگ لوله‌های آب

 

 

 

ما در مقامی نیستیم که به تجزیه و تحلیل مواد موجود در آب شرب مردم تهران بپردازیم؛ اما چون عجالتاً ما نیز از همین آب که بقیه مصرف می‌کنند، مصرف می‌کنیم؛ فلذا حق داریم راجع به آنچه برای ما مایه حیات ـ و ایضاً ممات ـ است و ماهانه پول قبض آن را به دولت می‌پردازیم و به عبارتی عامیانه‌تر و عوام‌پسندتر، می‌سلفانیم، اظهارنظر کنیم و یقه مسئولان را بگیریم که کیفیت آب را اگر درست نیست، درستش کنند.

ـ برو بابا، دلت خوشه.... جنابعالی نگران کیفیت آبی، ما نگران کمیت آب که هی دارد قطره قطره کم می شود و عنقریب است که از بیخ قطع شود. (این را یک منبع آگاه بر زبان آورد که اگر غلط نکنم، از منابع آب موجود، خبر داشت. ولی خب هر کی که بود، لحن صحبتش با ما درست نبود. درشت بود. خیال کرده که فقط او به منابع موثق وصل است!)

اگر با همین دو چشم کم سوی خودمان ندیده بودیم، هیهات که به این آسانی ها باورش می کردیم. دو سه سال پیش یک عزیز محقق و پژوهشگر جوان و دلسوزی آمده بود محل کار ما، در حالی که در یک دستش یک لیوان آب و در دست دیگرش یک دستگاه آنالیزکننده قرار داشت. می خواست آب تهران را تجزیه کند و ما را به این تحلیل برساند که چقدر نیترات اضافه در آب شرب اهالی پایتخت هست. این کار را کرد و الحق در پایان کار، یک آبی دیدیم که مپرس. مسلمان نشنود، کافر مبیناد!

یک آب تجزیه شده ای تحویل ما داد، بلاتشبیه همانند آب هویج!... به رنگ سبز لجنی و سرشار از ذرات معلق نیترات که بیکار برای خودشان، ول می چرخیدند. همزمان، یک لیوان آب معدنی را هم تجزیه کرد، که تقریبا صاف بود و خیلی با آب داخل لوله تفاوت داشت. بیخود نیست که آب معدنی را می فروشند. حتما یک چیزی در آن دیدند.

بله، آن روز با این که ما با چشم خودمان به نظاره نشستیم کیفیت آب تهران را، اما باز گفتیم که هرچه مسئولان می گویند. ما دخالت نمی کنیم. حتما خود مسئولان هم وقتی تشنه شان می شود، از همین آب می خورند. با شربت سکنجبین که رفع جوع نمی کنند. تا این که کم کم دیدیم از ناحیه خود مسئولان هم دارد صداهایی شنیده می شود. یک فقره اش را ذیلا رو می کنیم، بلکه از رو برویم.

خبر وارده: رئیس کمیسیون محیط زیست شورای شهر تهران نسبت به میزان نیترات موجود در آب تهران هشدار داد و گفت: «آب پشت سدها زیر 10 درصد نیترات دارد که برای مصارف انسانی بسیار مناسب است، اما به واسطه حفر چاه های عمیق، میزان نیترات موجود در آب ها 60 درصد شده که آب چاه با آب سد تلفیق شده و هم اکنون نیترات موجود در آب تهران، 30 درصد شده که این وضع خطرناک است.» ـ به نقل از همه جراید

بسته پیشنهادی: به همان دلیلی که در صدر مقال عرض شد، چون نگارنده نیز آبخورش ملس می باشد و جزو مشترکان آب تهران؛ فلذا مجبوریم پیشنهادهایی برای کاهش این معضل داشته باشیم که داریم:

1ـ فیلتر کردن لوله ها: چطور شد که برخی از یخچال های جدید و پیشرفته، منبع آبشان دارای فیلتر است که املاح اضافی آب را می گیرد و آنها را ممنوع الخروج می کند؛ خب درخصوص کل آب تهران همین معامله صورت پذیرد. دولت به کمک ملت، در ورودی و خروجی لوله های آب شهری، فیلتر جاسازی کنند تا جلو نیترات های آشغال را بگیرد. نصب فیلتر در ورودی لوله ها با دولت، در خروجی لوله ها با ملت. دولت و ملت در فیلتر کردن های خوب و عقلانی، با هم همکاری می کنند.

2ـ فروش آب معدنی: همچنان که رئیس کمیسیون محیط زیست شورای شهر تهران هم گفته اند، وقتی که فقط یک درصد از آب داخل لوله کشی شهر مورد مصرف برای شرب قرار می گیرد و با 99 درصدش یا ظرف می شویند یا لباس؛ یا استخر پر می کنند یا حوض یا دوش می گیرند یا ماشین می شویند یا کف ساختمان تمیز می کنند یا... کارهایی دیگر از این قبیل می کنند؛ خب پس چرا آب لوله کشی باید به قصد آشامیدن تصفیه شود؟ خب بخشی از همان سه میلیارد تومانی که روزانه صرف تصفیه آب لوله کشی می شود، آب معدنی ارزان قیمت تولید تکثیر و توزیع شود. حالا هرچه می خواهند، داخل آب لوله نیترات بریزند. ملت آب شرب خود را بخرند، دیگر بعید است با آن، خودرو بشویند و حتی در غسالخانه ها با آن مرده بشویند.

3ـ باران خوری: وقتی که باران می بارد، اگر همین چتری را که روی سر گرفته اید، برعکسش کنید؛ کلی آب قابل شرب در آن جمع می شود که می شود سر فرصت خوردش. همچنان که برای تامین انرژی داریم به سمت استفاده از اشعه جات خورشید می رویم، خب به جای تکیه به آب لوله کشی شهری هم می توانیم به سمت استفاده از آب باران برویم. سطح سقف ها طوری شیب دار شود که آب باران را به داخل ناودانی تمیز هدایت کنند. سر ناودان هم داخل یک منبع آب در آشپزخانه یا داخل یخچال و سماور و قابلمه و... غیره!

رضا رفیع