ﺳﻘﻮﻁ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻣﻐﻮﻝ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻛﺎﻫﺶﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ

ﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ

 ﺩﺭ ﭼﻴﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ، ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻼﻭﻩﺑﺮ ﺻﺪﻑ، ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻭ ﻣﺴﻜﻮﻛﺎﺕ ﻓﻠﺰﻯ، ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﭼﻴﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺸﻮﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻫﺮ ﺩﻭﺩﻣﺎﻧﻰ ﭘﻮﻝ ﻭﻳﮋﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ.

 

ﻣﺜﻼ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﺑﺎﻯ ﻟﻮ ﭘﻰ ﺑﻰ (Bi Lu Pi Bi) ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﭼﻴﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺗﺎﻧﮓ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻓﻰ ﭼﻴﺎﻥ (Fei Qian) ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﻝ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺳﻮﻧﮓ ﺟﻴﺎﺋﻮﺯﻯ (jiao zi) ﻭ ﻫﻮﻯ ﺯﻯ (Hui zi) ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺟﻴﻨﮓ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ژﻥ ﻳﻮﺑﺎﺋﻮ ﭼﻮﺍﻥ(you Bao Quan Zhen) ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻴﭻﻳﻚ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ. ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻋﻤﻠﻰ ﻭ ﻳﻜﭙﺎﺭﭼﻪ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﭼﻴﻦ، ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ [ﻣﻐﻮﻻﻥ ]ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ.

ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ، ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﻯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﻈﺎﻡ ﭘﻮﻟﻰ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮﺩ. ﻗﻮﺑﻴﻼﻯ ﺧﺎﻥ ﻣﻐﻮﻝ (Hu Bi Lie) ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﻧﻈﺎﻡ ﭘﻮﻟﻰ ﺯﺩ. ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻡ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺷﻰ ﻭﻯ ﻣﻴﻦ shi wei min ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﭘﻜﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1367 ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮ ﻫﻮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻯ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1381 ﻣﺘﻦ ﭘﺎﻛﻨﻮﻳﺲ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺘﻦ ﭼﻴﻨﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻛﺮﺩ.

 

ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ، ﺑﻪ 5 ﻧﻮﻉ ﺯﻳﺮ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻰﺷﺪ:

1. ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﺳﻰ ﭼﺎﺋﻮ (Zhong Tong Si Chao) ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺟﻮﻻﻯ ﺳﺎﻝ 1260 ﭼﺎپ ﻭ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ. ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺒﻨﺎﻯ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻰﺭﻓﺖ. ﺩﻭ ﮔﺮﻡ ﭘﻮﻝ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮﻡ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ.

2. (Zhong Tong Yuan Bao Chao) ﭼﺎﺋﻮ ﺑﺎﺋﻮ ﻳﻮﺁﻥ ﺗﻮﻧﮓ ژﻭﻧﮓ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻛﺘﺒﺮ ﺳﺎﻝ 1260 ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺭﻭﻯ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵ 10 ﻭﻥ (wen)، 20 ﻭﻥ، 30 ﻭﻥ، 50 ﻭﻥ، 100 ﻭﻥ، 200 ﻭﻥ، 300 ﻭﻥ، 500 ﻭﻥ، 1000 ﻭﻥ ﻭ 2000 ﻭﻥ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

3. ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ ﺗﻮﻧﮓ ﺷﻴﻨﮓ ﺑﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ (Zhi Yuan Tong Xing Baoo) ﻳﺎ ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ (Zhi Yuan Bao Chao) ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1287 ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺷﺪ، ﻭﻟﻰ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ، ﭘﻮﻝ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻨﺞ ﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻭﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ، ﭘﻮﻝ ﺧﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻛﺎﻓﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﻮﻝ ﺧﺮﺩ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻛﻮﺩ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝﭘﻰﺩﺭﭘﻰ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺖ.

4. ژﻯ ﺩﺍ ﻳﻴﻦ ﭼﺎﺋﻮ (Zhi Da Yin Chao) ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ 1309 ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺩﻩ ﮔﺮﻡ ﺗﺎ ﺻﺪ ﮔﺮﻡ ﻭﺯﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﻧﻮﻉ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻰﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﺪ.

5. ژﻯ ژﻧﮓ ﺟﻴﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ (Zhi Zheng Jiao Chao) ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻛﺎﻫﺶ ﺍﺭﺯﺵ ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ ﭼﺎﺋﻮ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ 1350 ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ «ژﻯژﻧﮓ ﺯﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﺟﻴﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ» ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﻳﻚ ﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻭﻥ ﺑﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ.

ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯ ﻛﺎﻏﺬ ﻧﺌﻴﻦ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻛﺎﻏﺬ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻮﺕ، ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ، ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﺎﺋﻮ ﺟﻴﺎﺋﻮ ﭼﺎﺋﻮ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻧﻈﺎﻡ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻓﺖﻭﺁﻣﺪ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻯ ﭼﺎﭘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﻻﻫﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ، ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ. ﻣﺎﺭﻛﻮﭘﻮﻟﻮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱﺗﺮﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: «ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ (ﻳﻌﻨﻰ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ) ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﻻ ﻣﻰﺧﺮﻳﺪﻧﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻃﻼﻯ ﺧﺎﻟﺺ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ». ﻭ ﺍﺑﻦ ﺑﻄﻮﻃﻪ (Baduta) ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ: «ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻴﻦ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ، ﭘﻮﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺭﻕ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻣﻬﺮ ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ ﻣﻰﺯﻧﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﺮﺩ، ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﺑﺪﻝ ﻛﻨﺪ. »

ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺍﺝ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭼﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﻴﻦ، ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﺍﺝ ﻳﺎﻓﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻳﻠﺨﺎﻧﻰ ﮔﻴﺨﺎﺗﻮ (Oi he du) ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻜﻞ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﭘﻮﻝ ﭼﻴﻨﻰ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﻄﺎﻥ ُﺗﻐﻠﻖ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﭼﻴﻨﻰﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻛﺮﻩ، ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻼﻭﻩﺑﺮ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ، ﭘﻮﻝ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ژﺍﭘﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺳﺪﻩ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺭﺍﻳﺞ ﺷﺪ، ﻭﻟﻰ ﺷﻜﻞ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﭼﻴﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕﻫﺎﻳﻰ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻳﻮﺁﻥ [ﻣﻐﻮﻻﻥ ] ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺒﺎﺩﻻﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺗﺠﺎﺭﻯ ﺭﺷﺪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺭﻭﺍﺝ ﭘﻮﻝ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺍﺳﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭﻩ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻧﻘﺎﻁ ﺟﻬﺎﻥ، ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺭﻭﺍﺝ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺭﺩ.

ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﺩﺭ ﻗﺎﺭﻩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ، ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1692 ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1716، ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺟﻨﮓﻫﺎﻯ ﺿﺪ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻛﺎﺗﺮﻳﻦ ﻛﺒﻴﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺮ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻧﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﭼﻴﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺭﻭﺍﺝ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺪﺕ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ. ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ:

1. ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺸﺮ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻰﺑﻮﺩ، ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ، ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﻧﺸﺮ ﻛﻨﺪ؛

2. ﺩﻭﻟﺖ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﭘﺎﻳﺎﭘﺎﻯ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪ؛

3. ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕﻫﺎ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺑﻮﺩ؛

4. ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺸﺮ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ؛

5. ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛

6. ﺩﻭﻟﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻰ ﻭﻳﮋﻩ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.

 

ﻛﺎﻫﺶ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﻭ ﺗﻮﺭﻡ

ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻳﻮﺁﻥ، ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻭﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺩﻭﺍﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﻳﻮﺁﻥ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻮﻟﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ.

ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺯﻳﺮ ﺑﺮﺷﻤﺮﺩ:

1. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺸﺮ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻫﻴﭻ ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﻧﺸﺮ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ، ﺩﻭﻟﺖ ﻳﻮﺁﻥ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﻛﺎﻓﻰ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺁﻥﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺖ.

2. ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺸﺮ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻰﺷﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﺛﺎﺑﺘﻰ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺖ.

3. ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ. ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮﺭﻡ ﻧﺮﺥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1276 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺭﻡ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪ.

ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻗﻴﻤﺖ ﭼﻨﺪ ﻛﺎﻻﻯ ﻋﻤﺪﻩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ:

1. ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺮﻧﺞ: ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1266 ﻳﻚ ﻛﻴﻠﻮﮔﺮﻡ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻭﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1276 ﺑﻬﺎﻯ ﻫﺮ ﻛﻴﻠﻮﮔﺮﻡ ﺑﺮﻧﺞ ﻧﻪ ﻭﻥ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 1287 ﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ.

2. ﻗﻴﻤﺖ ﺯﻣﻴﻦ: ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1287 ﺗﺎ 1293 ﻗﻴﻤﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﻫﻢ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﺍﻥﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ.

3. ﻗﻴﻤﺖ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ: ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1346 ﺑﻪ ﺳﻰ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﺳﺎﻝ 1287 ﻭ 150 ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﻴﻤﺖ ﺳﺎﻝ 1260 ﺭﺳﻴﺪ.

4. ﻗﻴﻤﺖ ﻧﻤﻚ: ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1276 ﻫﺮ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻛﻴﻠﻮﮔﺮﻡ ﻧﻤﻚ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1289 ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1296 ﺑﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﻥ ﺭﺳﻴﺪ.

5. ﺩﺭﺁﻣﺪ: ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﺎﻫﺶ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﻭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ، ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ، ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻧﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ.

 

ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ

1. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺩﻟﻪ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﺷﺪ، ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮﻝﻫﺎﻯ ﺧﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺟﻤﻊﺁﻭﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﻨﺪ.

2. ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﭘﻮﻝ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﭘﻮﻝ ﺩﻳﻨﮓ (Ding) ﺑﻮﺩ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ ﺩﺍ ﻳﻴﻦ ﭼﺎﺋﻮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻣﻰﺷﺪ.

3. ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 27 ژﻯ ﻳﻮﺁﻥ؛ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﺎﻝ 1296 ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻛﺸﻮﺭ 58 ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻭ 834 ﻫﺰﺍﺭ ﻭ 711 ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺑﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ.

ﺿﻤﻨﺎ ﺑﺮ ﺟﺪﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﻣﺎﺭ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺗﻮﺭﻡ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ:

1. ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﺎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺗﻮﺭﻡ. ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ژﻭﻧﮓ ﺗﻮﻧﮓ ﭼﺎﺋﻮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ، ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺣﺪﻭﺩ 10000 ﺩﻳﻨﮓ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 1280 ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ.

2. ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1286 ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻧﺸﺮ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻗﻴﻤﺖﻫﺎﻯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭﺯﺑﻪﺭﻭﺯ ﮔﺮﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺍﺭﺯﺵ ﭘﻮﻝ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ.

3. ﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻮﺭﻡ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1350 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺭﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺑﻖ ﺷﺪ. ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ، ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﻼﻭﻩﺑﺮ ﭘﻮﻝ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﺩﻭﻟﺘﻰ، ﻋﺪﻩﺍﻯ ﻫﻢ ﭘﻮﻝ ﺗﻘﻠﺒﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﭘﻮﻝ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺮﻳﺪ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻮﻝ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ. ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻳﻮﺁﻥ [ﻣﻐﻮﻻﻥ ]ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﻰ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺷﺪ.

 

~ دنیای اقتصاد