حسین عباسی
اگر میخواهید معیاری برای اهمیت دادن جوامع به ارزشهای انسانی بیابید، به نحوه رفتار آنها با آسیبپذیرترین اقشاری که در آن جامعه زندگی میکنند، نگاهی بیندازید. اقشار زیادی در ایران به درجات مختلف در معرض آسیب هستند، ولی شاید بتوان با اطمینان بالایی گفت که مهاجران افغان در صدر این گروهها قرار میگیرند.
در این میان، حتی آسیبپذیرتر از والدین این خانوادههای مهاجر، کودکانی هستند که والدینشان به امید فراهم کردن حداقلی از شرایط قابل تحمل برای زندگی، اقدام به مهاجرت کردهاند. کودکانی که بسیاری از آنان متولد و بزرگشده ایران هستند و چه بسا بتوان آنان را ایرانی قلمداد کرد، اما متاسفانه در غیاب فرآیند شفاف برای کسب تابعیت ایرانی، آنان را به جرمی ناکرده مجازات کرده و از برخی حقوق محروم میکنیم. در میان این حقوق، «امکان تحصیل» جایگاه مهمی دارد. بازداری هر کودکی از تحصیل به معنای «محکوم کردن مادامالعمر او به فقر» و «کاشتن بذر رشد انواع جرایم و ناهنجاریهای اجتماعی» است.