انتخابات پارلمانی ترکیه یکی از مهمترین اتفاقات منطقه خاورمیانه پس از انتخابات92 در ایران و مرگ ملک عبدالله در عربستانسعودی در زمستان سال گذشته بود.
در ایران و عربستان آرایش نیروهای سیاسی در داخل کاملا تغییر کرد و بهتبع آن جهتگیریهای سیاست خارجی نیز دچار تحولات و تغییرات عمیقی شد. دولت روی کار آمده در ایران به سمت تنشزدایی در سیاست خارجی ازجمله مذاکره با کشورهای غربی بر سر پرونده هستهییاش رفت و موفق شد پس از توافق 6ماهه، مذاکرات را برای حصول به توافق نهایی که میتواند باعث رفع تحریمها از اقتصاد این کشور شود، ادامه دهد، حال آنکه پس از مرگ ملک عبدالله، در عربستان پادشاه جدید و پسرش در مقام وزیر دفاع آلسعود را از لاک محافظهکاری تاریخی خود بیرون کشیده و هنوز خوب مستقر نشده، اول عموها و عموزادههای خود را از گردونه رقابت خارج و وارد جنگی تلخ و ماجراجویانه با یمن شد که تاثیراتش بر این کشور در بهترین حالت مبهم است. در ترکیه، جریان متفاوتی از عربستان و شبیهتر به ایران اتفاق افتاد. اردوغان در مقام رییسجمهوری ترکیه که باوجود همکاریهای اقتصادی چشمگیر با ایران، در سیاست خارجی خود را نزدیکتر به عربستانسعودی و در تقابل با ایران میدید، خواهان قدرت بیشتری در مقام رییسجمهوری بود تا بتواند ترکیه را آنطور که خودش میخواهد، اداره کند، مقدماتش را نیز با ساخت کاخ جدید ریاستجمهوری با الهام از نمادهای امپراتوری عثمانی آماده کرد. بخشهای بزرگی از مردم ترکیه و نیز تحلیلگران و ناظران خارجی خطر دیکتاتوری را بر فراز یکی از پویاترین جوامع خاورمیانه میدیدند که رشد اقتصادیاش در کنار حکومت دموکراسی آن را بهمثابه الگویی از پیشرفت مطلوب برای سایر کشورها تبدیل کرده بود.