کاربرد علم اقتصاد در زیست‌شناسی

^{ممکن است عجیب به نظر آید که مقاله‌ای که در اصل، برای انتشار در یک مجله مربوط به زیست‌شناسی به نگارش درآمده، درمجموعه مقالاتی قرار داده شود که به لودویگ فن میزس تقدیم شده‌اند. 
با این حال پروفسور فن‌میزس، در کنار ویژگی‌های متمایز دیگری که داشت، در میان اولین کسانی بود که اعلام کردند می‌توان اقتصاد را به گونه‌ای توسعه داد که به بسیاری از دیگر حوزه‌های بیرون از محدوده سنتی‌اش نیز بپردازد. در مورد خاص خود من، کارم در گسترش محدوده علم اقتصاد به حوزه‌های تازه، به معنای واقعی با مطالعه «کنش انسانی» آغاز شد. از این رو، مقاله زیر نشان‌دهنده گسترده‌ترین موردی است که من، علم اقتصاد را در خارج از مرزهای پیش از فن میزس، به کار بسته‌ام.
توجهی که اخیرا به مسائل مربوط به آلودگی محیط‌زیست و موضوعات مشابه آن صورت می‌گیرد، سبب شده تا زیست‌شناسان علاقه‌مند به شناخت محیط‌زیست و اقتصاددانان علاقه‌مند به حوزه اقتصادی خاصی به نام «اثرات جانبی» (externaliteis)، با هم تماس گرفته و ارتباط قابل توجهی با یکدیگر پیدا کنند.}

^{هدف از این مقاله آن است که نشان داده شود، روابط درونی مشخصی میان اقتصاد اثرات جانبی و مسائل محیط‌زیست وجود دارد، که این روابط با آن چه به طور عادی مورد مطالعه قرار می‌گیرند، تفاوت دارند. به ویژه، قصد دارم از اقتصاد اثرات جانبی، به عنوان یک ابزار تحلیلی در پرداختن به سیستم‌های زیست‌محیطی طبیعی استفاده کنم. گیاهان و حیوانات، اثراتی بر دیگر گیاه‌ها و حیوانات می‌گذارند و تاثیر این اثرات جانبی، بسیار شبیه اثرات جانبی است که انسان‌ها بر یکدیگر یا بر محیط طبیعی تحمیل می‌کنند.} 

نفت و مالیخولیا

پیر لمبر برگردان شهباز نخعی

^{برق نبوغ درخشید.  با اندیشیدن عمیق به ایران و ونزوئلا بود که توماس فریدمن، عضو تحریریه نیویورک تایمز درسال ۲۰۰۹ «نخستین قانون نفت سیاسی» - که باید با حروف بزرگ نوشته شود – را وضع کرد: «درکشورهایی که منابع نفتی غنی دارند، همیشه بهای نفت خام و آزادی ها نسبت معکوس دارد (۱)».  توجه.  فریدمن تصریح می کند که کشورهای نازنینی که از نفت به عنوان عصای دست استفاده می کنند از وضعیت ویژه ای برخوردارند: «به عنوان نمونه، انگلستان، نروژ و ایالات متحده از شمول نخستین قانون نفت سیاسی برکنارند».}

^{در فقدان به وزش درآوردن یک باد بزرگ بر ریاض یا مسکو، سقوط شدید بهای نفت که از ژوئن ۲۰۱۴ آغاز شده، هواداران نظریه بالا را به جنب و جوش واداشته است.  مشکل از چیست؟  بهای هر بشکه نفت که از سال ۲۰۱۱ در حدود ۱۱۰ دلار بود، در فاصله ۱۹ ژوئن ۲۰۱۴ (۱۱۵ دلار) و ۱۳ ژانویه ۲۰۱۵ (۴۶ دلار) کمتر از نصف شده و در ماه مارس به سطح ۵۰ و ۶۰ دلار رسیده است.  تحلیل گران این امر را به هرج و مرج در خاورنزدیک و کاهش تولید امریکا برای حمایت از قیمت نسبت می دهند.  این تحلیل ها به دلایل زیر درست نیست:  ازیک طرف کاهش فزونی یابنده نرخ رشد در چین و صفر درصدی در اروپا موجب محدودیت تقاضای مواد سوختی شده است.} 

درسی آموزنده برای همه دموکراسی‌ها

جورج ویل
ستون نویس نشنال ریویو و برنده جایزه پولیتزر
ورشکستگی احتمالی یونان می‌تواند درس خوبی در علم اقتصاد باشد. یونانی‌ها حالا احتمالا حرف مارگارت تاچر را تایید می‌کنند که درباره دولت‌های سوسیالیست گفته بود: «آنها همیشه پول بقیه را تمام می‌کنند.» یونان که درام غربی از نمایشنامه‌های باستانی آن منشا گرفته، تبدیل به ملودرامی پوچ‌گرا درباره تزریق پول وام‌دهندگان بین‌المللی به این کشور شده است. تصویب وام‌های جدید برای این کشور تنها به کوهی از بدهی‌ها خواهد افزود که تقریبا دو برابر تولید ناخالص داخلی یونان است. 

اگر یونان ورشکست شود، منازعات دنباله‌دار یونان به کشتاری مطلوب منجر خواهد شد که مثال وحشتناک آموزنده‌ای برای تمام دموکراسی‌هایی خواهد بود که با مستمری‌های مضر برای رشد روزگار می‌گذرانند. در ژانویه 2015، رای‌دهندگان یونانی قدرت را به حزب چپ‌گرای «سیریزا» دادند که بر اساس گزارش اکونومیست یک‌سوم اعضای آن مائوئیست، مارکسیست یا هواداران چه‌گوارا هستند. 
نخست وزیر الکسیس سیپراس، یک دانشجوی سابق تندرو، بلافاصله پس از به قدرت رسیدن، بیانیه اتحادیه اروپا در انتقاد از تقسیم اوکراین را رد کرد. تنها یکی از اعضای کابینه خود را از میان کسانی انتخاب کرد که تجربه بودن در دولت را داشتند و آن هم کسی نبود جز یکی از رهبران حزب کمونیست استالینی یونان. وزیر فرهنگ همین دولت می‌گوید که آموزش «نباید تحت تسلط فضیلت باشد که این جاه‌طلبی به انحراف رفته است.» او در عمل به موعظه‌های‌های خود پیشنهاد حذف آزمون‌های ورودی دانشگاه‌ها را می‌دهد.

آلمان، قدرتی بدون آرزو: برتری تصادفی

^{ولفگانگ اشتریک برگردان شیرین روشار}

^{تصویر: مرکل
«فرانسه خوشحال می شد اگر کسی پارلمان را مجبور می کرد [که اصلاحات را به تصویب برساند]، ولی این دشوار است، ما در دمکراسی هستیم.» این سخنان که در ١٦ آوریل از سوی وزیر دارائی آلمان ، ولفگانگ شویبله، بیان شده  تنها نشانگر تحقیر حاکمیت مردمی از سوی رهبران اروپائی نیست، بلکه به ویژه تأکیدی است بر موقعیت قدرتمند بی سابقه ای که آلمان در اروپا بدست آورده است، که بر همسایگان خود یک فرهنگ اقتصادی متمرکز بر تعادل بودجه ای را تحمیل می کند. اما این پرستش نسبت به صفر – صفر کسری، صفر قرض، صفر مدارا در قبال یونان – پنهان کننده شکافهای عمیق در درون کشور است : در مورد پول واحد و مهاجرت، صنعت نظامی یا حتی رابطه با زنان در محیط کار. موارد مورد نفاق دیگری نیز موجب شکاف در منطقه یورو می شوند. برای چه مدتی؟}

^{پس از جنگ جهانی دوم، جمهوری فدرال آلمان هرگز طرحی برای سلطه و اداره اروپا را در سر نمی پروراند. تمامی مسئولان سیاسی این کشور، از هر حزب و گروهی که بودند، فکر می کردند که کشورشان مشکلی بنیادی با همساگانش داشت : بیش از اندازه بزرگ بود که بتواند عشق و علاقه ای را ایجاد کند و زیادی کوچک بود که بتواند کسی را بترساند.}

درز اسرار از یک بانک سوئیس یا فرار بزرگ

^فکوهی

^{ابراهیم وارده برگردان منوچهر مرزبانیان}

^{اداره امور مالیاتی برای نبرد با تقلب مؤدیان، انگار مدام به بازسازی صحنه ای از فیلم ”بانوئی از شانگهای“ (۱۹۴۷) سرگرم است که در آن شوهر، همسرش را در تالار آئینه کاخی تعقیب می کند که ”اورسن ولز“ به تصور کشیده. هر بار که می پندارد با شلیک گلوله ای همسرش را از پا در انداخته، تنها قاب آئینه ای است که در تالار پیچاپیچ کاخ فرو می ریزد؛ و عشاق سرانجام از دری مخفی می گریزند.}

^{کارآگاه های پیگیر ماجرای درز کردن اسرار بانکی سوئیس هم احتمالا گزیری از این سناریو ندارند. با اینهمه، این ماجرا که بدنبال سرقت اسناد حساب های خصوصی ”HSBC“ (شعبه سوئیس موسسه بریتانیائی) به دست ”اروه فَلچیانی“، کارشناس انفورماتیک، به راه افتاد، به دلیل گستردگی دامنه اش بی سابقه می نماید: یک صد و پنجاه و چهار روزنامه نگار، از شصت رسانهٔ چهل و هفت کشور، اسناد دستکم یک صد وشش هزار حساب بانکی را در دوره ای از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷، موشکافانه از زیر ذره بین گذراندند. از نوار صوتی، تفاسیر و توصیه های مدیران در ارتباط با مشتری به گوش می رسد، همان مباشران به گردش درآوردن سرمایه ها، که در خدمت سپرده گذاران خصوصی بین المللی هستند تا دارائی های آنان را به کار اندازند.}

^{در فهرست هائی که به دست مسئولان وزارت اقتصاد فرانسه در سال ۲۰۰۹ رسید و از آن هنگام به چندین دولت خارجی هم ارائه داده اند، چه کسانی را می یابیم؟ بزرگان صنایع، رهبران سیاسی، پادشاهان (سلطان مراکش و پادشاه اردن)، ستارگان صحنه های نمایش و سرگرمی یا ورزشکاران سرشناس؛ همچنین قاچاقچیان اسلحه و مواد مخدر، و معامله گران بازارهای مالی که به آنها بدگمانند که با تروریست ها سر و سرّی دارند. در بیشتر موارد، گریز از پرداخت مالیات قصد و نیت مشترک همگی بوده. واپسین افشاگری های ”سوئیس لیکز“ که مایه عذاب نظام مالی گردیده، با درز کردن اطلاعات دیگری چون آفشور لیکز (۲۰۱۳) و لوکس لیکز (۲۰۱۴)، که از گستردگی موارد گریز به سمت بهشت های مالیاتی، به ویژه کشور لوکزامبورگ پرده بر می داشتند، سرشت یکسانی دارند.}

فیفا: فاتح جام جهانی فساد

^{مهرداد امامی}

^{استیو جونز برگردان مهرداد امامی}

^{مقدمه مترجم: متن حاضر در مورد دستگیری‌های مرتبط با فساد اخیر و دامنه‌دار فیفا پیش از استعفای بلاتر است. اکنون که مشخص شده نقش روابط اقتصادی دولت‌ها برای تعیین میزبابی جام‌های جهانی چه تأثیری بر روند تصمیم‌گیری در این زمینه دارد و پای چه سیاست‌ها و بده‌بستان‌های اقتصادی-نظامی در میان است، بهتر است به نقش نظام اقتصادی سرمایه‌داری در آلوده کردن هر سپهری از حیات اجتماعی به ویروس سرمایه‌اندوزی و سوداگری دقیق‌تر نگریست و با این کار توخالی بودن ادعاهایی مثل «ورزش مستقل از سیاست است» را نشان دهیم.} 

^{****
ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که در آن کل دم و دستگاه حاکم فاسد و تباه است و بخش بزرگی از طبقه‌ی کارگر، هم در بریتانیا و همه در مابقی جهان چنین وضعیتی را به چشم خود می‌بیند. بانک‌داران و سرمایه‌گذاران مالی بازارها را برای سودهای کوتاه‌مدت دستکاری می‌کنند؛ سیاست‌مداران در حال به جیب زدن هر آن چیزی هستند که می‌توانند در حالی که از تهیدستان می‌خواهند کاهش دستمزدها و خدمات را بپذیرند؛ افراد ثروتمند و قدرتمند کثیف‌ترین فسادها را درست مقابل چشمان ما انجام می‌دهند و ککشان هم نمی‌گزد؛ رؤسا لیست‌های سیاهی را به کمک دولت‌ها تعبیه می‌کنند و فهرست این تباهی‌ها ادامه دارد. با وجود این، اگر از هر فرد عادی در خیابان بپرسید که در مورد آنچه گفتیم، بیش از هر چیز دیگر، فساد، رشوه و کلاهبرداری‌های سراسری بیندیشد، بسیاری از افراد تنها با یک واژه پاسخ‌تان را می‌دهند: فیفا.}

هزینه‌های جدایی آتن از یورو

<sup>، اکونومیست در یکی از مقالات اصلی این هفته خود نوشت: الکسیس سیپراس، نخست‌وزیر یونان، طلبکارنش را به تلاش برای تحقیر و توهین به کشورش متهم کرده و صندوق بین‌المللی پول (IMF) را متهم اصلی دردها و آلام یونان دانسته ‌است. سیاستمداران برجسته منطقه یورو علنا گفته‌اند که درصورت عدم دستیابی به یک توافقنامه با یونان برای آزاد کردن دور جدید کمک‌های مالی به این کشور طی روزهای آتی، بیم خروج یونان از منطقه یورو و ناتوانی این کشور در بازپرداخت بدهی‌هایش به طلبکاران بین‌المللی می‌رود.

اولویت اصلی نهادهای بین‌المللی در منطقه یورو دستیابی سریع‌تر به توافق با یونان، برای بازپرداخت مبلغ یک میلیارد و 500 میلیون یورو، معادل یک میلیارد و 700 میلیون دلار از بدهی‌های این کشور است که به نظر می‌رسد آتن قادر نیست تا ضرب‌الاجل سی‌ام ژوئن از پس پرداخت این مبلغ به IMF بربیاید. گزارش‌های اکونومیست از مذاکرات فشرده وزرای دارایی کشورهای عضو یورو در نشست لوکزامبورگ حاکی از این است که احتمالا وزرای دارایی روز دوشنبه در یک نشست فوق‌العاده در بروکسل گردهم آیند. همچنین، در اواخر هفته‌ آتی، قرار است اجلاس سران اروپایی برگزار شود که احتمالا این اجلاس به مذاکرات رخ به رخ «الکسیس سیپراس» و «آنگلا مرکل»، صدر اعظم آلمان منتهی خواهد شد. اگرچه همچنان دستیابی به توافق دور از دسترس نیست، اما طرفین مذاکره نسبت به یکدیگر ابراز بی‌میلی و اعلام انزجار می‌کنند.

جدایی یونان از یورو برای همه یک فاجعه‌ است. مشکل بزرگ این است که مادامی‌که یونان و کشورهای عضو یورو نوع رابطه خود را مشخص نکنند، این هم‌نشینی یک پیمان ارزشمند نخواهد بود.</sup>

میراث پوپولیسم «عمو موگابه»

ویکتور اولادوکون
مدیر عامل
«تری دی گلوبال کنسالت» و کارشناس رسانه‌های آفریقا
بله درست شنیده‌اید! زیمبابوه‌ای‌ها از روز دوشنبه در برابر 175 به علاوه 15 صفر دلار زیمبابوه، 5 دلار ایالات متحده دریافت می‌کنند؛ اما اوضاع همیشه این طور نبوده است.

من برای اولین بار 20 سال پیش به زیمبابوه رفتم. به یاد دارم زمانی که در هتل میکلز در حراره، پایتخت دیدنی و پردرخت کشور مستقر شدم، نرخ برابری، 20 دلار زیمبابوه برابر یک دلار آمریکا بود. آن زمان، قهرمان آزادی‌خواه کشور، رابرت موگابه رئیس‌جمهور شده بود و «تنها» 8 سال از ریاست‌جمهوری خود را گذرانده بود، ریاست‌جمهوری او بعدها تبدیل به امری مادام‌العمر شد.
شکاف‌های نظام‌های سیاسی و اقتصادی همان موقع قابل مشاهده بود. مخالفان سیاسی به‌طور سیستماتیک ساکت شدند؛ اما کشاورزی، تکیه‌گاه اصلی اقتصاد مزرعه به مزرعه در حال ویران شدن بود. کشاورزان سفیدپوست اقلیت که زمانی بیش از 70 درصد زمین‌های کشاورزی قابل کشت را دست دست داشتند (وضعیتی که قابل اعتراض و غیرقابل دوام بود)، شاهد مصادره مزارع خود توسط «مبارزان آزادی‌خواه» و مقام‌های فاسد دولتی شدند. به برخی کشاورزان سفیدپوست بدشانس که نسل‌ها زمین‌هایی را در مالکیت خود داشتند، تنها چند ساعت فرصت داده شد زمین‌های خود را ترک کنند. بسیاری دیگر از آنها همراه با خانواده‌هایشان در مزارع خود به قتل رسیدند.

تصور یک جمهوری جهان گستر: انترناسیونالیسم در دوران کُمون پاریس

^{کریستین روس برگردان منوچهر مرزبانیان}

^{مورخان بسیاری ”کُمون پاریس“ را در هیأت قیامی میهن پرستانه تحلیل کرده و ریشه حرکت بلافصل آنرا در مصادره توپ های گارد ملی در ماه مارس ۱۸۷۱ یافته اند. اما بنیادهای فکری این شورش، کهن تر از آن می نماید. از سال ۱۸۶۸ شهروندان در باشگاه های سیاسی و تجمعات مردمی در پایتخت خواستار «جمهوری جهان گستر» بودند.}

^{در ماه آوریل ۱۸۷۱، در اوج جنبش ”کُمون پاریس“، هفت هزار تن از کارگران لندن در همبستگی با رفقای پاریسی خود تظاهراتی برپا داشتند و در اوضاع جوی وحشتناکی مسیری را از محلهClerkenwell Green ،‌که مطبوعات بورژوازی بریتانیا در آنزمان آنرا [به طعن] «”بِل ویل“* ما» می نامیدند، تا ”هاید پارک“ پیمودند. این راهپیمایان که دسته سیّار همنوازان آنان را همراهی می کرد، پرچم هائی مزیّن به شعارهای «زنده باد کُمون!» و «عمر جمهوری جهانی دراز باد!» سر دست گرفته بودند.}

^{همان هفته، در آمفی تئاتر دانشکده پزشکی ”سوربُن“ که استادانش آنرا ترک گفته ــ وهمگی به ”ورسای“ گریخته بودند (۱) ‌ــ هنرمندان و استادکاران پاریسی (« همه قریحه های هوشمند هنری») به ”اوژن پوتیه“ گوش فرا داده بودند که مانیفست فدراسیون هنرمندان پاریس را می خواند که با این فراز یه پایان می رسید:‌«کمیته [مرکزی گارد ملی]، در باززائی، افتتاح زیبندگی فاخر کُمون، [تحقق]‌چشم انداز شکوهمند آتی و جمهوری جهانی آینده با ما همگام خواهد بود.»}

پس لرزه‌های اقتصادی

نویسنده:
گابریل پاروسینی
منبع: وال‌استریت ژورنال
کمک‌های خارجی برای کمک به بازسازی نپال که یکی از فقیرترین کشورهای جهان است به زودی برای این منظور به کار گرفته خواهد شد. تاثیرات اقتصادی زلزله 8/ 7 ریشتری این کشور که بیش از 7 هزار کشته و 17 هزار زخمی بر جا گذاشته عظیم بوده است.
در بررسی‌های زمین شناختی آمریکا تخمین زده شده که زیان اقتصادی این زلزله به میلیاردها دلار بالغ می‌شود و اقتصاددان‌ها معتقدند بازسازی مناطق زلزله‌زده طی 5 سال آینده 5 تا 10 میلیارد دلار هزینه در بردارد. زلزله، ساختمان‌های بزرگ و کوچک پایتخت نپال یعنی شهر کاتماندو و نیز زیرساخت‌های حمل و نقل را در سرتاسر کشور از میان برده است.
نکته مهم این است که در حوزه سرمایه‌گذاری خارجی برخی طرح‌ها از جمله طرح ساخت سد از سوی چین متوقف شده است.
بخش گردشگری حدود 8 درصد اقتصاد نپال را تشکیل می‌دهد و بیش از یک میلیون نفر یعنی 7درصد از جمعیت در سن کار این کشور، در این بخش مشغول کار هستند. زلزله فعالیت‌های این بخش را برای مدتی متوقف می‌کند.

آنچه زنان آلمان شرقی سابق از دست داده اند

^{سابینه کرگل برگردان شیرین روشار}

^{پس از گذشت بیست و پنج سال، زندگی روزمره زنان آلمانی همچنان تحت شعاع برداشت های متفاوتی باقی مانده است که از نقش آنها که در دو سوی دیوار حاکم بود.با بهره مندی از روند اتحاد دو آلمان، اکثر جامعه شناسان شرط بسته بودند که شرایط زندگی زنان در شرق و در غرب آلمان در کوتاه مدت همآهنگ خواهد شد. پیش بینی ای بیش از اندازه خوشبینانه؟ در سال ٢٠٠٧، به طور نمونه، در غرب، تنها ١٦% مادرانی که بچه های ٣ تا ٥ ساله داشتند دارای شغلی تمام وقت بودند در مقابل ٥٢% در شرق آلمان. و اگر چه میزان زاد و ولد در جمهوری سابق دمکراتیک آلمان از این پس به اندازه غرب پائین است، اختلاف های شدید همچنان به جا مانده اند (١). چنین است در خصوص درصد زاد و ولد خارج از ازدواج : ٦١% در بخش شرقی در ٢٠٠٩، در مقابل ٢٦% در بخش غربی (٢).}

^{جمعیت زنان ایالت های جدید (Länder)  به ویژه تحت تأثیر دگرگونی های اجتماعی و سیاسی ناشی از اتحاد دو آلمان قرار گرفتند. در آلمان شرقی سابق، مادرها، بر خلاف آلمان غربی، بدون دردسر زندگی خانوادگی و زندگی شغلی را با هم تطبیق می دادند. جذب شرق از سوی غرب موجب افزایش سرسام آور میزان بیکاری آنها شد، شیوه زندگی آنها و برنامه هایشان را بهم ریخت و اعتماد به نفس را از آنان سلب کرد.}

^{در تمامی آلمان، مانند سایر نقاط اروپا، میزان فعالیت زنها از سالهای ١٩٥٠ به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافته، اما در آلمان شرقی سابق این تحول به هیچوجه با آنچه در آلمان غربی دیده می شد، قابل مقایسه نبود. در اواخر سالهای ١٩٨٠، ٩٢% زنان آلمان شرقی سابق شاغل بودند در مقابل ٦٠% همسایگانشان در آلمان غربی. در این مورد، چشم انداز برابری دور نبود  – موردی تقریباً استثنائی در جهان. در حالیکه در غرب، زنان برنامه های زندگی شان را بر اساس طرح های کلی که همچنان آکنده از مجموعه تصاویر خانوادگی و پدرسالاری سنتی بود جهت می دادند، در شرق، استقلال اقتصادی آنها در مقابل همسرانشان امری بدیهی بود.}

درس‌های مدیریتی از مربیان بزرگ فوتبال

 

 

 

^{کارلوس کی‌روش که سابقه سرمربیگری باشگاه رئال مادرید و تیم‌های ملی پرتغال و ایران را داشته است، می‌گوید: «بازیکنان خیلی مطرح آگاهی عمیقی از خاص بودن و منحصر به فرد بودن استعداد خود دارند که این حس فراتر از تکبر است.» استعدادهای بزرگ می‌دانند کارفرما به آنها نیاز دارد، این موضوع به آنها آزادی عمل می‌دهد تا قوانین رفتاری را زیر پا بگذارند.}

^{وقت ناهار روز بازی فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2012، روبرتو دی ماتئو، مربی وقت تیم چلسی 10 بازیکن از 11 بازیکن خود را انتخاب کرده بود و فقط نمی‌توانست تصمیم بگیرد که چه کسی باید هافبک چپ بازی کند. این بازیکن باید مقابل آرین روبن و فیلیپ لام، بازیکنان مطرح بایرن مونیخ بازی می‌کرد.}

دانلود مقاله انگلیسی : knowledge-base economies

 ^{عنوان اصلی مقاله: knowledge-base economies} 

     ^{ترجمه فارسی عنوان: اقتصاد دانش محور
     تعداد صفحات انگلیسی: 9 صفحه}

 

^{لینک دانلود مقاله : اینجا کلیک کنید
حجم: 209 کیلوبایت}
 

^{Download link: click here
حجم: 209 کیلوبایت}
 

 

مهم‌ترین وزیر نفت ایران کیست؟/ تاکتیک زنگنه برای جبران درآمدهای از دست رفته

^{زنگنه در نشست اخیر امنیت انرژی 2015 در برلین اعلام کرد تهران قصد دارد تولید نفت خود را با برداشته شدن تحریم‌ها، به سه میلیون بشکه در روز افزایش دهد. هدف از این کار، جبران درآمدهای از دست رفته ایران است.}

 

^{در حال حاضر جهان مشتاقانه تحولات سیاسی تهران را پیگیری می‌کند؛ این‌که آیا کابینه حسن روحانی، رییس‌جمهور ایران می‌تواند بر موانع دقیقه نودی ایجاد شده بر سر راه دستیابی به توافق‌نامه جامع بین ایران و گروه پنج غلبه کند؟ گفته می‌شود حضور بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت ایران در کابینه حسن روحانی بیش از هر وزیر دیگری سبب امیدوری برای مثبت اعلام شدن نتیجه مذاکرات هسته‌ای شده است.}

^{داشته‌های سیاسی}

^{در شرایطی که محمدجواد ظریف و حسن روحانی بیش از دیگر مقامات میانه‌رو ایرانی نظر رسانه‌ها را به خود جلب کرده‌اند، بیژن نامدارزنگنه به عنوان یکی از معماران اصلی است که ماموریت آماده کردن شرایط برای دستیابی به توافق‌نامه، برداشته شدن تحریم‌های بین‌المللی و احیای دوباره بخش حیاتی انرژی ایران را برعهده دارد.}

^{زنگنه بدین جهت بر سمت فعلی خود تکیه زده است که برجسته‌ترین مرد صنعت نفت ایران محسوب می‌شود. در واقع با توجه به این‌که صادرات نفت -و بخش رو به گسترش گاز طبیعی- مهم‌ترین مجرای درآمد اقتصادی ایران است، مشاوره و مدیریت او بر این بخش تا زمانی که در این صنعت حضور دارد، بسیار حیاتی قلمداد می‌شود. اما او توانسته است اطمینان بسیاری را که به او بد گمان بودند، به دست آورد.}

در ستایش سندیکاها

 

^{سرژ حلیمی برگردان شهباز نخعی}

^{یدرحالی که هرکسی ادعا می کند که نگران رشد نابرابری ها است، چرا یک گزارش تحلیلی صندوق بین المللی پول تا این حد نادیده گرفته شده است؟  به دلیل نتیجه گیری هایش؟  در تحقیقی که درماه مارس گذشته منتشرشده، (۱) دو اقتصاد دان این معبد لیبرالیسم «وجود رابطه ای بین پایین آمدن میزان سندیکاگرایی و افزایش سهم بالاترین درآمدها درکشورهای پیشرفته در باره زمانی ۲۰۱۰ – ۱۹۸۰» را اعلام می کنند.  آنها این رابطه را چگونه توضیح می دهند؟  «با کاهش نفوذ حقوق بگیران در تصمیم گیری های موسسات».  تضعیف سندیکاها این امکان را به وجود آورده که «سهم درآمد ناشی از حقوق مدیران ارشد و سهام داران افزایش یابد».}

^{بنابرنظر این کارشناسان صندوق بین المللی پول «حدود نیمی از» حفره نابرابری ها که لیبرال ها به طور سنتی ترجیح می دهند به عوامل رایج (مانند جهانی سازی، فناوری و غیره) نسبت دهند، ناشی از تنازل سازمان های دستمزد بگیران است.  چه جای تعجب است؟  هنگامی که سندیکالیسم سرفرود می آورد، همه چیز ضایع می شود و جایگاه خود را ازدست می دهد.  گرانیگاه تاریخی بیشتر پیشروی های قیم مآبانه این است که این تضعیف تنها به تیزترشدن اشتهای دارندگان سرمایه منجر می شود و غیبت آن جایگاهی را آزاد می کند که به زودی توسط راست افراطی و بنیادگرایی مذهبی پرشده و هریک از آنها می کوشند گروه های اجتماعی را دچار تفرقه کنند در حالی که، منافع این گروه ها درداشتن همبستگی است​.}

در باره ی مدارس خصوصی در غرب

 

^{امبرتو اکو} 

 

 

از مردم بپرسید آیا در یک حکومت دمکراتیک، افراد حق تأسیس مدارس خصوصی را دارند؟  یا والدین می توانند  آن سیستم تحصیلی را که فکر می کنند برای فرزندانشان مفید تر است اختیار کنند ؟  پاسخ البته مثبت   خواهد بود، در غیر این صورت چگونه می توان ادعا کرد در یک نظام دمکراتیک زندگی می کنیم؟

 ^{پرسشی دیگر: آیا فردی که یک فراری بسیار گران خریده است، می تواند  در شاهراه با سرعت ۲۴۰ کیلومتر در ساعت رانندگی کند؟ با کمال تأسف برای کسی که چنین سرمایه گذاری کلانی کرده است و برای  هیئت مدیره ی فراری، جواب منفی است.  و اگر  با تمام پس اندازم  خانه ای کنار دریا بخرم، آیا می توانم در ساحل جلوی منزلم،  مردم را از تفریح  و گوش کردن به موسیقی به صدای بلند باز دارم؟ و یا مانع آن شوم که آشغال  و قوطی های کوکایشان را جمع نکنند؟ پاسخ منفی است. آن ها چنین حقی را دارند زیرا که در نواری از ساحل که متعلق به عموم است تفریح می کنند (‌تنها کاری که از دستم بر می آید، تلفن به پلیس است).}

^{واقعیت آن است که در یک نظام دمکراتیک،  همگی حق برخورداری از آزادی هایمان را داریم به شرط آن که بر آزادی دیگران خدشه وارد نسازیم.  به نظرمن ، با درصدی پایین، افراد حتی حق خودکشی  نیز دارند . حال اگر خودکشی  مسری شود، دولت باید به منظور حفظ سلامت جامعه، مداخله کند.}

^{ربط این موضوع با مدارس خصوصی چیست؟‌ کشوری مانند آمریکا را در نظر بگیرید که شهروندان از هر حق ممکن حتی مسلح بودن برخوردارند ( البته برخی آمریکاییان این حق را متضاد با حقوق  برخی دیگر  شهروندان می دانند).  در آمریکا شهروندان  از حق انتخاب مدارس دولتی و یا خصوصی برخور دارند. دوستان یهودیم که پایبند آیئن های مذهبی خود نیستند،  فرزندانشان را به مدارس کاتولیک می فرستند. شهریه ی این مدارس  بالاست زیرا برنامه ی درسی شان از جولیوس سزارشروع می کند  در حالی که مدارس دولتی حداکثر به جرج واشنگتن می پردازند. طبیعتا پس ازاتمام مدرسه ای خوب، دانش آموز می تواند از هاروارد سر  در بیاورد در حالی که دانش آموزان مدارس دولتی  به آن دانشگاه  پذیرفته نمی شوند.  آموزش در مدارس دولتی می بایست در سطح دانشجویانی متوقف شود که  به راحتی قادر به انگلیسی صحبت کردن نیستند​.​ ‌}

قیام هیلاری

 

 

^{هیلاری کلینتون به دنبال دفاع از اقلیت‌هایی است که حقوق‌شان پایمال شده است}

^{جوزف اپستین/ دستیار سردبیر در ویکلی‌استاندارد}

^{اگر هیلاری کلینتون برنده انتخابات ریاست‌‌جمهوری 2016 ایالات متحده شود، نه تنها اولین زن رئیس‌جمهور آمریکا بلکه دومین رئیس‌‌جمهوری خواهد بود که سیاست اقدامات مثبت (جبران بی‌عدالتی‌های گذشته نسبت به اقلیت‌ها به ویژه سیاهان) را دنبال خواهد کرد. منظور از رئیس‌جمهوری که به دنبال اقدامات مثبت است این است که او مانند باراک اوباما به دلایلی غیر از فلسفه سیاسی یا شایستگی‌هایش وارد کاخ سفید خواهد شد. در انتخاب اوباما کاندیداهای جمهوری‌خواه که مخالف او بودند در واقع به او کمک کردند. تعداد قابل‌توجهی از مردم به دلیل دو نژادی بودن به او رای دادند چون آن را راهی برای التیام بی‌عدالتی‌های قدیمی می‌دیدند. مردم امیدوار بودند که انتخاب او مسائل تبعیض‌نژادی کشور را در وضعیت متفاوتی قرار دهد ولی همان‌طورکه اکنون می‌دانیم این تفکر به شکست انجامیده است. بسیاری از مردم به اوباما رای دادند همان‌طور که انتظار می‌رود بسیاری از زنان به هیلاری کلینتون رای دهند چون به آنها احساس با فضیلت بودن به‌ویژه در برابر رفتارهای جنسیتی می‌دهد. عامل اصلی این احساس فضیلت، یعنی داشتن احساس بالاتر بودن فرد، شاید در سیاست‌های آمریکایی به اندازه کافی به آن ارزش گذاشته نشده است.}

معادن افغانستان - ناکامی دیگر

<sup>در سال 2010، وزارت دفاع امریکا و زمین شناسان آمریکایی تخمین زدند که افغانستان دارای یک تریلیون دلار ذخایر معدنی دست‌نخورده میباشد که شامل رگه‌های فراوان آهن، مس، کوبالت، طلا و فلزات صنعتی از جمله لیتیوم هست. ژنرال دیود پتریوس، فرمانده کل آنوقت نیروهای آیالات متحده مستقر در افغانستان گفت: "پتانسیل‌های بزرگی برای این کشور جنگ‌زده وجود دارد که حالا باید حاصل میداد و نیازمندی‌های مالی و شغلی این کشور را بوجه احسن تکافو میکرد."

طی سالهای گذشته، پیشرفت در این عرصه بسیار ضعیف بوده و نگرانی‌های هم در حال افزایش هست که 488 ملیون دلاراز کمک‌های آیالات متحده برای استخراج و تقویه روند قانونی سازی و اصلاحات در روند استخراج قانونی معادن، در واشنگتن و کابل حیف و میل خواهد شد. جان ساپکو، بازرس ویژه آیالات متحده برای بازسازی افغانستان (سیگار) هم از تلاشهای ناموفق آمریکا برای کمک به افغانستان در عرصه صنایع معدنی در ماه گذشته گزارش می‌دهد.

یافته‌های این اداره نشان می‌دهد که باوجود سرمایه‌گذاری ملیون‌ها دلارآمریکا برای توسعه زیرساخت‌ها و کتشاف مهارت‌های فنی در اینعرصه، دولت افغانستان هنوزهم فاقد ظرفیت‌های فنی برای پژوهش معادن بوده و بدون همکاری و حمایت خارجی حتی نمی‌تواند قراردادهای را پرداخت و یا اداره نماید. توانایی دولت افغانستان برای خودکفایی در عرصه معادن و هیدروکربن‌ها بسیار ناچیز بنظر میرسد و بسیاری پروژه‌های تمویل شده از سوی آیالات متحده ناتکمیل باقی مانده اند.</sup>

حمل و نقل؛ بستر توسعه

منبع: اکونومیست
رشد تکنولوژی در آفریقا را می‌توان در بخش حمل و نقل جاده‌ای و راه آهن مشاهده کرد. برای نمونه، دولت کنیا طی گزارشی اعلام کرده که سیستم جدید حمل‌ونقل ریلی نقش زیادی در افزایش توانمندی‌های اقتصادی این کشور داشته و حداقل به طور سالانه 5/ 1 درصد در رشد اقتصادی موثر است، چراکه هزینه‌های ایاب وذهاب و حمل و نقل را تا60درصد کاهش می‌دهد. 
نخستین مرحله نصب خط راه آهن به طول 609 کیلومتر از بندر مومباسا تا نایروبی در ماه آوریل آغاز و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2017 اجرای این طرح به پایان برسد. قرار است در ادامه مسیر تا کشور کنگونیز ادامه داشته باشد.
از طرفی، طبق گزارش بانک جهانی، بخش تولید در سراسر قاره خواهد توانست سالانه تا 2درصد موجب رشد اقتصادی قاره شود. هرچند که بررسی اولویت طرح‌های ساخت بیمارستان، مدرسه و برق بسیار مهم است ولی دسترسی به همه امکانات ازقبیل بازار، مدرسه و بیمارستان نیازمند داشتن حداقل یک شبکه حمل‌ونقل مناسب است که مردم بتوانند به راحتی به شهرها و روستاهای خود رفت و آمد داشته باشند.
گسترش سیستم حمل‌ونقل دارای اهمیت بسیاری در آفریقا است؛ چراکه برابر گزارش بانک جهانی، هم اینک کشورهای جنوب صحرای آفریقا، سالانه 8/ 6میلیارد دلار برای جاده‌سازی هزینه می‌کنند، ولی رقم واقعی مورد نیاز تا 10 میلیارد دلار برآورد شده است. بسیاری از کشورهای این منطقه توانسته‌اند بودجه مناسبی برای توسعه حمل‌ونقل جاده‌ای، راه آهن و کشتیرانی به کار بگیرند.
 طبق گزارش بانک توسعه آفریقایی، شبکه حمل‌ونقل جاده‌ای در آفریقای زیر صحرا، سالانه و طی دهه گذشته با میانگین 7500 کیلومترمربع در حال توسعه بوده و نسبت به یک دهه قبل افزایش قابل ملاحظه‌ای را تجربه کرده است. دراین میان دوکشور تانزانیا ولسوتو به ترتیب با 15درصد و 24درصد شاهد سریع ترین توسعه حمل‌ونقل بوده‌اند.

اقتصاد: نقش مدیران

 

^{دومینیک فرانسچتی برگردان باقر جهانبانی}

^{بی شک تصادفی نیست که طی چند ماه، سه کتاب در مورد کارمندان عالی رتبه( مدیران، مسئولان، پزشکان و غیره) نگاشته می شود.
جرار دومینیل ودومینیک لوی دو اقتصاد دان، چندین سال است که به تجدید تجزیه وتحلیل مارکسیستی ساختار طبقاتی پرداخته اند. آنها در آخرین کتاب خود،  بر سر دو راهی بزرگ(۱)، پدیده مهمی از تاریخ سرمایه داری را برجسته می نمایند: رشد ساختاری« اجتماعی شدن»، اگر بخواهد موفق وسود آور باشد، نیاز به هماهنگی و سازمان یافتگی دارد. این وظیفه به مدیران واگذار شده است. از اوائل قرن بیستم، مدیران بمثابه یک طبقه نقشی محوری داشته اند و از سازشی به سازشی دیگر درغلطیده اند:  گاهی زیر فشار مبارزات مردمی و در چارچوب مصالحه  اقتصاد کینزی به چپ، وگاه با پیوستن به طبقات سرمایه داری مانند دفاع از گرایش  نئولیبرالیسم به راست چرخیده اند.}

^{از بین مفسران کتاب «سرمایه در قرن بیستم(۲)» نوشته تماس پیکتی، چند نفربه موضوع  مدیران که مرکز توجه کتاب است اشاره کرده و به ماهیت دورنمائی که آرزوی نویسنده است، یعنی جامعه « مریتوکراتیک» که این مدیران می بایست اداره کننده آن باشد، توجه نموده اند؟ پیکتی بدون تردید این مدیران را در ۱۰ درصد بالای هرم دستمزد قرار میدهد. بخش جالب وخواندنی کتاب، « ازجامعه رانت خوار تا جامعه مدیران» مستقیما به کارهای  دومینیل ولوی اشاره دارد.}