فاصله بین کشور آمریکا با جزیره کوبا تنها 150 کیلومتر است اما بیش از 50 سال است که به‌واسطه تحریم‌های وضع‌شده حکومت آمریکا بر کوبا، تجارت رسمی و مستقیم بین دو کشور متوقف شده است. این تحریمها در سال 1960 یعنی حتی پیش از احداث دیوار برلین وضع شد. دیوار برلین سالهاست که برچیده شده است اما پس از مهر تایید گذاشتن پی‌درپی 11 رئیس‌جمهور آمریکا از هر دو حزب مخالف بر تحریمها، اینک تازه بنا شده که تحریمها برداشته شود. تجارت خارجی معمولاً با خود، رشد و رفاه اقتصادی ملت‌ها را به همراه می‌آورد. رشد کشورهایی کوچک و بدون منابع مثل سنگاپور یا هنگ‌کنگ و دوبی تماماً بر همین اساس بوده است. اما اقتصاد دولتی و سوسیالیستی و سیاست خودکفایی رهبران کوبا به‌علاوه تحریم‌های اقتصادی آمریکا اجازه نداد اقتصاد 11 میلیون‌نفری کوبا رشدی مناسب و شایسته مردمانش را داشته باشد.
زمانی که کاسترو در سال 1959 میلادی انقلاب کمونیستی را در کوبا به راه انداخت میزان سرمایه‌گذاری مستقیم آمریکا در این کشور 360 میلیون دلار بود (آن مبلغ به ارزش امروزی معادل 8 /2 میلیارد دلار می‌شود) که بیش از سه برابر سرمایه‌گذاری بقیه آمریکای لاتین بود. در دهه ۱۹۵۰ حدود دوسوم اقتصاد کوبا از جمله آب، برق و تلفن در مالکیت شرکت‌های آمریکایی بود. آمریکایی‌ها تا 85 درصد از زمین‌های قابل کشت و نیز صنایع شکر آن کشور را بهره‌برداری می‌کردند. کاسترو با هدف کسب استقلال اقتصادی کسب و کارهای در مالکیت آمریکایی‌ها و سایر کشورها را به سرعت ملی اعلام کرد. سپس شروع به حذف سرمایه‌گذاری خصوصی در انتهای دهه ۱۹۶۰ کرد. عملیات ایدئولوژیک بعدی در سال ۱۹۸۶ رخ داد که کوبا به فروش بازار آزاد محصولات کشاورزی پایان داد و شبکه توزیع محصولات را از کشاورزان به دولت منتقل کرد به طوری که هیچ واسطه بخش خصوصی بر پایه قیمت‌های بازار وجود نداشته باشد.
