دو عدد است که میتواند آینده یک ملت بزرگ را شکل دهد: شش و 1.7 هزار میلیارد. عدد اول میانگین تعداد ساعتهای هر روز است که زنان هند به عنوان کارگران بدون مزد سپری میکنند. عدد دوم به دلار، میزان افزایش تولید ناخالص داخلی هند است اگر زنان به عنوان نیروی کار رسمی همتراز با مردان، در کسب و کارهای این کشور مشارکت داشته باشند.
امروزه به استفاده از اطلاعات و ابزار تحلیلی جدید، ما بیشتر از همیشه درباره فواید مشارکت زنان و دختران از نظر امنیتی و رفاه در سراسر جهان میدانیم و همان قدر هم از موانعی که میتوانند این مشارکت را سد کنند، آگاهیم. در سال 2015، بنیاد خیریه کلینتون با همکاری بنیاد گیتس، گزارشی جهانی را انتشار خواهد داد که در آن، دستاوردهای زنان نسبت به دو دهه پیش و نیز شکافهای قابل توجه باقیمانده در این زمینه، مطرح خواهد شد.
چرا 2015؟
سپتامبر سال آینده میلادی، بیستمین سالگرد برگزاری چهارمین کنفرانس سازمان ملل متحد درباره زنان است که در سال 1995 در پکن برگزار شد. پیامی که در آن کنفرانس مطرح شد، هنوز در گوشها میپیچد: «یک بار برای همیشه باید گفت که حقوق بشر همان حقوق زنان است و حقوق زنان همان حقوق بشر است.» این باعث افتخار من بود که به عنوان نماینده یکی از 189 کشور جهان که بر سر برنامه عمل این کنفرانس موافق کردند، شرکت کردم و در این برنامه بر «مشارکت کامل و برابر زنان در زندگی سیاسی، شهری، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی» تاکید شد.
خبر خوب این است که در 20 سال پس از برگزاری کنفرانس پکن، ما پیشرفتهای واقعی را شاهد بودیم. دسترسی به بهداشت و تحصیلات برای زنان به طور چشمگیری بهبود یافته است. مرگ و میر بر اثر زایمان به نصف کاهش پیدا کرده است. شکاف جنسیتی جهانی برای تحصیلات ابتدایی به طور محسوسی کم شده است.