
ابتدای قرن بیستم، نقطهای حیاتی در توسعه منطقه خاورمیانه به شمار میرود. تا قبل از سال 1950، کشورهای خاورمیانه از پایینترین سطوح توسعه اجتماعی و اقتصادی (و همچنین سیاسی) در جهان برخوردار بودند. با این حال، با کشف ذخایر بزرگ نفتی، و در پی آن بهرهبرداری و صادرات مداوم، منطقه خاورمیانه تغییرات قابل توجهی را در حوزههای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی تجربه کرده است. ذخایر نفتی عظیم این منطقه (حدود 66 درصد از ذخایر جهان) به ایجاد سریع ثروت برای برخی از کشورهای نفتخیز منجر شده و فرآیندهای سیاسی و اقتصادی را نهتنها در کشورهای صادرکننده نفت، بلکه در کل منطقه تغییر داده است. در این میان، استنباط مشترکی وجود دارد مبنی بر اینکه ذخایر عظیم نفتی، از یکسو منجر به مدرنیزاسیون اقتصادی و رفاه شده است؛